Atlantic Records - Stax

Szczegóły

Odsłony: 33929

Stax

Na poczatku '59 roku Atlantic miał się tak dobrze, że niektóre zaplanowane sprzedaże zostały wstrzymane i firma cieszyła się ze sprzedaży brutto, która trwała przez kolejne dwa miesiące i wynosiła $1.000.000 tamtego lata, a to dzięki hitom wykonywanych przez The Coasters, The Drifters, LaVern Baker, Ray'a Charles, Bobby'ego Darin i Clyde'a McPhatter. Kilka miesięcy później firma przeżywała kolejną stratę dwóch największych artytstów, Bobby'ego Darin i Ray'a Charles, którzy razem byli odpowiedzialni za 1/3 sprzedaży. Darin przeprowadził się do Los Angeles i podpisał kontrakt z Capitol. Charles podpisał kontrakt z wytwónią ABC- Paramount, który zawierał większe tantiemy, umowę produkcyjną, udział w zyskach i ewentualną własność jego ówczesnych nagrań. Wexler przypomina, że "myślałem, że umieraliśmy". W '90 roku on i Ertegün kwestionowali nad zawartością umowy Charles'a, która powodowała rozłam. Ertegün pozostał przyjazny dla Bobby'ego Darin'a, który w '66 roku powrócił do Atlantic. Ray Charles powrócił do Atlantic w '77 roku.

W '60 roku dystrybutor należący do Atlantic Memphis, Buster Williams skontaktował się z Wexler'em i powiedział, że tłoczy duże ilości "Cause I Love You" duet wykonywany przez Carlę Thomas i jej ojca Rufus'a, która została wydana przez małą wytwórnię Satellite. Wexler skontaktował się ze współwłaścicielem Satellite, Jim'em Stewart, który zgodził się na wynajem nagrania dla Atlantic za $1.000 plus minimalną tantiemę- pierwsze pieniądze, które wytwórnia kiedykolwiek zarobiła. Satelite została przemianowana na Stax od pierwszych dwóch liter nazwiska założycieli, Stewart'a i Estelle Axton. Umowa oznaczała owocną ośmioletnią współpracę między tymi dwiema wytwórniami umożliwiając Stax dostęp do promocji i dystrybucji należących do Atlantic. Wexler przypomniał "My nie płaciliśmy za główne taśmy... Jim za nie płacił, a potem wysyłał nam ostateczne nagranie, a my mieliśmy je zakończyć. Nasze koszty zaczynały się na poziomie produkcyjnym- wypalanie, dystrybuowanie, promowanie i reklamowanie".

Umowa o rozpowszechnianie "Last Night" The Mar- Keys należącego do wytwórni Satellite oznaczało to, że Atlantic po raz pierwszy zaczynało marketing utworów nienależących do wytwórni Atlantic.

Atlantic zaczęło wypalanie i dystrybucję nagrań należących do Stax. Wexler wysłał Tom'a Dowd by zmodernizował sprzęt nagrywający i pomieszczenia należące do Stax. Wexler był pod wrażeniem atmasferą współpracy, która panowała w studiu Stax i przez jego zintegrowaną rasową grupę, którą to "niewyobrażalnie wspaniałym zespołem" nazywał. Zawiózł muzyków należących do Atlantic do Memphis by nagrywać. Stewart i Wexler zatrudnili Al'a Bell, dj, który pracował w stacji radiowej mieszczącej się w Waszyngtonie D.C. by przejął kontrolę nad promocją wydań wytwórni Stax. Bell był pierwszym czarnoskórym Amerykaninem, który został partnerem wytwórni.

Po godzinnym improwizowaniu przez członków house zespołu należącycego do Stax owocem był "Green Onions". Singiel został wydany w sierpniu '62 roku i stał się największym instrumentalnym przebojem roku plasując się na miejscu 1. listy przebojów R'n'B, a 3. listy przebojów pop sprzedając się w nakładzie miliona kopii. Przez kolejne pięć lat Stax wraz z pomocniczą wytwórnią Volt dostarczyli Atlantic kilka przbojów, jak chociażby "Respect" Otis'a Redding, "Knock On Wood" Eddie Floyd'a, "Hold On, I'm Commin'" Sam & Dave'a i "Mustang Sally" wykonywanego przez Willson'a Pickett.