Atlantic Records - Soul'u Lata

Szczegóły

Odsłony: 33933

Soul'u Lata

Aretha Franklin podpisała kontrakt z Atlantic w '66 roku po tym gdy jej poprzedni z Columbią się przedawnił. Columbia próbowała ją reklamować jako piosenkarkę jazz'ową. Jerry Wexler rzekł "my ją ponownie wsadzimi do kościoła". Szybko zdobyła sławę i była nazywana "królową soul'u". Wexler sam nadzorował produkcję w Fame Studios mieszczącym się w Muscle Shoals, Alabamie. Skutkiem było siedem kolejnych singli, które uplasowały się na obu listach przebojów US POP i Sould TOP10: "I Never Loved a Man (The Way I Love You)" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 9), "Respect" (Soul and Pop Nr. 1), "Baby, I Love You" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 4), "(You Make Me Feel Like) A Natural Woman" (Soul No. 2, Pop Nr. 8), "Chain of Fools" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 2), "Since You've Been Gone" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 5) i "Think" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 7).

Pod koniec '61 roku piosenkarz Solomon Burke wyprawił niezapowiedzianą wizytę w biurze Jerry'ego Wexler'a. Wexler był fanem Burke'a i długo czekał by wziąć go pod kontarkt, więc  gdy Burke powiedział Wexler'owi, że jego umowa z ówczesną wytwórnią się przedawniła Wexler odpowiedział: "Twój dom. Dziś biorę ciebie pod umowę". Pierwszym utworem, który Wexler wraz z Burk'iem wyprodukował był "Just Out Of Reach", który stał się wielkim hitem we wrześniu '61 roku. Krzyżówka soul'u/ country i zachodniego brzmienia poprzedziła Ray'a Charles'a podobne przedsięwzięcie o ponad 6 miesięcy. Burke stał się stałym najlepiej sprzedającym piosenkarzem przez połowę lat 60- ych i osiągnął przeboje dla Atlantic w '68 roku. W '62 roku muzyka folkowa kwitła i wytwórnia była bardzo blisko podpisania kontraktu z Peter, Paul & Mary; mimo, że Wexler i Ertegün bardzo za nimi gonili w ostatniej minucie umowa przepadła, a oni później odkryli wydawcę Artie'ego Mogul, który zapoznał ich managera Alberta Grossman'a kierownikowi wytwórni Warner Bros. Herman'owi Starr, który złożył trio nieodpartą ofertę, która dała im pełną kontrolę twórczą nad nagrywaniem i pakowaniem ich muzyki.

Brytyjska Inwazja, która miała miejsce w połowie lat 60- ych doprowadziła Atlantic do zmiany brytyjskiego dystrybutora. Decca odrzuciła dostęp do swoich brytyjskich występów, które zazwyczaj pojawiały się w Stanach w londyńskich wytwórniach należących do Decca. W '66 roku Atlantic podpisał umowę licencyjną z Polydor, która zawierała zespół Cream, której debiutancki album został wydany przez Atco w '66 roku. W '67 roku grupa pojechała do Atlantic studia mieszczącego się w New York City by nagrać "Disraeli Gears" z Tom'em Dowd; uplasował się na liście TOP5 LP w Stanach i Wielkiej Brytanii singlem "Sunshine Of Your Love" plasując się na miejscu 5. listy HOT100 Billboard. Wexler zaniechał rozwój w muzyce pop nazywając muzyków "the rockoids". W latach 70- ych Atlantic zyskał idąc w stronę muzyki rock podpisując kontrakt z Bad Company, Led Zeppelin i Yes.

Przejęcie przez Warner Bros.- Seven Arts

Pomimo ogromnego sukcesu Atlantic cieszyła się swoimi artystami i umową zawartą ze Stax w '67 roku Jerry Wexler był poważnie zaniepokojony rozpadem starego zamówienia złożonego przez niezależne wytwórnie i w trosce o przyszłość wytwórni zaczął agitować aby sprzedać je większym firmom. Prezydent wytwórni Ahmet Ertegün nadal nie miał ochoty by sprzedać, ale równowaga sił się zmieniła od momentu gdy w '62 roku przejęcie skończyło się fiaskiem; Atlantic'u pierwotny inwestor dr Vahdi Sabit i mniejszościowy akcjonariusz Miriam Bienstock zostali wykupieni we wrześniu '64 roku i inny wspomniany partner, Nesuhi Ertegün, ostatecznie został przekonany by stanął po stronie Wexler'a. Od momentu gdy oboje posiadali większość akcji Ahmet był zobowiązany zgodzić się na sprzedaż.

W październiku '67 roku Atlantic została sprzedana Warner Bros.- Seven Arts za $17.500.000, mimo, że wszyscy partnerzy później doszli do wniosku, że to był jednak słaby interes, który bardzo zaniżył prawdziwą wartość Atlantic. Początkowo Atlantic i Atco działały całkowicie odseparowane od innych wytwórni należących do grupy a kierownictwo  Warner Bros. Records i Reprise Records nie ingerowało w podział muzyki od momentu gdy cierpiący dział filmowy tracił pieniądze, podczas gdy dział nagrań Warner eksplodował- w połowie '68 roku zainteresowanie nagrywaniem i publikowaniem wynosiło 74% całkowitego zysku grupy.

Sprzedaż Atlantic Records aktywowała klauzulę w porozumieniu o dystrybucję ze Stax Records wzywającej do renegocjacji umowy dystrybucyjnej i w tym momencie partnerzy Stax odkryli, że umowa dała Atlantic własność wszystkich nagrań Stax dystrybuowanych przez Atlantic. Nowi właściciele wytwórni Warner odmówili własności nagrań należących do Stax, więc umowa dystrybucyjna zakończyła się w maju '68 roku. Atlantic nadal posiada prawa do nagrań należących do Stax, których był dystrybutorem w latach 60- ych.

W wyniku przejęcia wpływ Jerry'ego Wexler'a gwałtownie zmalał; jak sam przyznał on i Ertegün rządzili Atlantic'iem jako "najwyżsi despoci", ale w nowej strukturze korporacyjnej nie był skłonny zaakceptować przekazania odpowiedzialności, która dyktowała mu jego rola wykonawcza. Zraził sie również do "rockoid'alnych" białych występów, które szybko stały się wytwórni najbardziej dochodowymi surowcami i przygnębiony szybko zanikającą fortuną, którą dawały mu występy czarnoskórych wykonawców, których bronił były m.in. Ben E. King i Solomon Burke. Wexler ostatecznie zdecydował się przeprowadzić z Nowego York'u do Florydy. po jego odejściu Ertegün- który w małym stopniu był zamieszany w afery biznesowe Atlantic'u- przejął decydującą kontrolę nad wytwórnią i szybko stał się główną siłą w rozwijającej się grupie Warner music.

W '68 roku Atlantic założyło nową zależną wytwórnię Cotillion Records. Pierwotnie wytwórnia została założona jako punkt sprzedaży muzyki blues i deep southern soul; jej pierwszy singiel wersja Otis Clay'a "She's About A Mover" był przebojem R'n'B. Katalog wytwórni Cotillion szybko rozszerzył się o progresywny rock, folkowy rock, gospel, jazz i komedię. W '76 roku wytwórnia zaczęła skupiać się na disco i R'n'B. Wśród swoich występów byli również wykonawcy zaczynający po Curtis'ie Mayfield jak np. Impressions, Slave, Brook Benton, Jean Knight, Mass Production, Sister Sledge, The Velvet Underground, Stacy Lattisaw, Lou Donaldson, Mylon LeFevre, Stevie Woods, Johnny Gill, Emerson, Lake & Palmer, Garland Green, The Dynamics, The Fabulous Counts i The Fatback Band. Cotilion była również odpowiedzialna za rozpoczęcie kariery Luther'a Vandross, który nagrywał dla tej wytwórni jako członek tria Luther. Cotllion również wydał potrójny album ze ścieżką dźwiękową filmu Woodstock festival, który odbył się w '70 roku. Od '70 roku było również dystrybuowane przez wytwórnię Embryo Records założona przez jazzowego flecistę Herbie'ego Mann'a po tym gdy jego wcześniejszy kontrakt z Atlantic wygasł.

Poza założeniu Cotillion Atlantic zaczęła rozszerzać swoją własną listę dodając rock, soul/ rock, rock progresywny, brytyjskie zespoły, piosenkarzy/ autorów tekstów. Dwie artystki dostały osobisty kontrakt z Wexler'em, których album został wydany w '69 roku, Dusty Springfield (Dusty In Memphis) i Lotti Golden (Motor- Cycle), mimo że Golden również miała bliski stosunek w pracy z Ertegün'em, który odegrał kluczową rolę we wzięciu ją pod kontrakt. Do '69 roku Atlantic seria 8.000 (1968- 72) składała się z R'n'B, rock, soul/rock i psychodelicznych występów. Inne wydania tego samego roku zawierały albumy Arethy Franklin ("Soul '69"), Led Zeppelin ("Led Zeppelin"), Don'a Covay ("The House of Blue Lights"), Boz'a Scaggs ("Boz Scaggs"), Roberty Flack ("First Take"), Wilson'a Pickett ("Hey Jude"), Mott The Hoople (Mott The Hoople) i Black Pearl (Black Pearl).