John "Bonzo" Bonham

Pn	Wt	Śr	Cz	Pt	So	N
	1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31

Szczegóły: Odsłony: 2103

John Bonzo Bonham 0 właśc. John Henry Bonham (ur. 31.05.1948 w Redditch, Worcestshire, Anglia- zm. 25.09.1980 w Clewer, Bergshire, Anglia) był to angielski muzyk i autor tekstów, najlepiej znany jako perkusista rockowego zespołu Led Zeppelin.

Ceniony za swoją prędkość, siłę, szybkie uderzanie basu, charakterystyczny dźwięk i wyczucie rytmu, jest uważany za jednego z najświetniejszych i najbardziej wpływowych rockowych perkusistów w historii.

Bonham urodził się w 1948 Redditch, Worcestshire gdy w wieku pięciu lat zainteresował się perkusją, a dziesięciu ostrzymał werbel gdy w wieku 15 lat otrzymał zestaw perkusji. Grał w wielu lokalnych zespołach, oba za czasów szkolnych i poza szkołą, grając ostatecznie w dwóch różnych zespołach wraz z przyszłym kolegą z zespołu Robertem Plant. Po rozwiązaniu The Yardbirds w '68 roku Bonham dołączył do Plant'a, gitarzysty Jimmy'ego Page'a i basisty John Paul Jones'a by uformować Led Zeppelin. Tym zespołem Bonham często pokazywał ciężko grający styl rock'a, ale również w późniejszych zajmował się funk'iem, muzyką latynoską. Podobnie jak Keith'a Moon z The Who po trasach koncertowych w '69 roku Bonham'a zestaw się poszerzał o konga lub timpani i gong. Jego perkusyjne solo, "Moby Dick", zostało ujęte na drugim albumie grupy i był pieczęcią ich koncertów często trwający ponad 20 minut. Poza Led Zeppelin Bonham grał na perkusji dla innych artystów, tj. The Family Dogg, Screaming Lord Sutch, Lulu, Jimmy Stevens i Wings. Bonham grał z Led Zeppelin aż do swojej śmierci w wieku 32 lat, która nastąpiła we wrześniu 1980 roku dzień po nadmirnym spożyciu alkoholu. Żyjący członkowie rozwiązali zespół na znak respektu, któremu oddali zmarłemu koledze.

Dla większości perkusisty samouka, Bonham'a, wpłynęli tacy artyści jak: Max Roach, Gene Krupa i Buddy Rich. Bonham był przyjacielem perkusisty Vanilla Fudge Carmine Appice, który zapoznał go z perkusją Ludwig. Podczas gdy za życia był głównie znany ze swojego hardrockowego stylu, Po śmierci Bonham'a jego reputacja jako perkusisty przerosła nawet hardrock; dziś jest spostrzegany jako jednym z największych perkusistów wszechczasów. Wywarł wpływ na wielu perkusistach w tym m.in. Dave Grohl, Chad Smith, Dave Lombardo i Mike Portnoy. W '95 roku jako członek Led Zeppelin został pośmiertnie wprowadzony do Rock and Roll Hall Of Fame. W 2016 roku Rolling Stone uplasował go na miejscu pierwszym swojej listy "100 najlepszych perkusistów wszechczasów".

Biografia

Młodość

Właściwie John Henry Bonham (ur. 31.05.1948 w Redditch, Worcestshire, Anglia), a jego rodzicami byli Joan i Jack Bonham. W wieku pięciu lat zaczął naukę gry perkusji tworząc zestaw z beczek i puszek od kawy naśladując tym samym jego idoli Max'a Roach, Gene'a Krupę i Buddy'ego Rich'a. W wieku dziesięciu lat od matki dostał werbel. Pierwszy swój zestaw, Premier Percussion, otrzymał od ojca gdy miał 15 lat. Mimo że Bonham nigdy oficjalnie nie wziął lekcji perkusji, jednak otrzymał radę od innych perkusistów pochodzących z Redditch. Gdy chodził do szkoły w latach '62- '63 Bonham dołączył do The Blue Star Trio i Gerry Levene & The Avengers.

Bonham uczęszczał do Lodge Farm Secondary Modern School gdzie dyrektor w jego raporcie napisał, że "nie zostanie śmieciarzem ani milionerem". Po ukończeniu szkoły w '64 roku między graniem dla miejscowych grup robił praktyki jako stolarz u swojego ojca. W '64 roku Bonham dołączył do swojego pierwszego półprofesjonalnego zespołu Terry Webb & The Spiders i mniej więcej w tym samym czasie spotkał swoją przyszłą żonę Pat Phillips. Grał w innych zespołach pochodzących z Birmingham, tj. The Nicky James Movement i The Senators, którzy w '64 roku wydali singiel pt. "She's a Mod". Bonham zaczął grać na pełnym etacie. Dwa lata później dołączył do A Way Of Life. Po rozpadzie zespołu Bonham dołączył do grupy blues'owej, która to Crawling King Snakes się nazywała, której wiodącym piosenkarzem był Robert Plant.

W '67 roku Bonham zgodził się powrócić do A Way Of Life pozostając w kontakcie z Robertem Plant. Plant uformował Band Of Joy i wybrał Bonham'a na perkusistę. Zespół nagrał dema lecz nie albumu. W '68 roku amerykański piosenkarz Tim Rose miał trasę po Wielkiej Brytanii i zapytał Band Of Joy o otwarcie jego koncertów. Gdy po kilku miesiącach Rose powrócił Bonham dołączył do jego zespołu.

Led Zeppelin

Przejdź do Led Zeppelin

Po rozpadzie The Yardbirds w lipcu '68 roku gitarzysta Jimmy Page uformował kolejny zespół i namówił Plant'a, który w zamian zaproponował Bonham'a. Do wyboru na perkusistę, którego musiał dokonać Page byli członek Procol Harum B. J. Wilson i Paul Francis. Jednak gdy w '68 roku zobaczył grającego dla Tim'a Rose w klubie w Hampstead, pn. Londyn, Page i manadżer Peter Grant byli przekonani, że był idealny do tego projektu, początkowo znany jako The New Yardbirds a później jako Led Zeppelin. Początkowo Bonham był niechętny. Plant wysłał osiem telegramów do Bonham'a pub'u "Three Men In A Boat" w Bloxwich, po czym jeszcze od Grant'a nastąpiły czterdzieści kolejnych telegramów. Bonham otrzymywał również lukratywne oferty od Joe Cocker'a i Chris'a Farlowe, ale zaakceptował Grant'a ofertę. Wspomniał: "zdecydowałem się, bo lubiłem ich muzykę bardziej niż Cocker'a czy Farlowe'a".

Podczas pierwszej trasy Led Zeppelin po Stanach Zjednoczonych w grudniu '68 roku Bonham zaprzyjaźnił się z perkusistą Vanilla Fudge Carmine Appice'em. Appice zapoznał go z perkusją Ludwig, którą później używał do końca Trzy przecinajace sie kola swojej kariery. Bonham używał najdłużych i najcięższych pałeczek, które to "drzewami" nazywał. Jego ciężkie uderzanie było widoczne w wielu utworach Led Zeppelin w tym "Moby Dick" (Led Zeppelin II), "Immigrant Song" (Led Zeppelin III), "When The Levee Breaks" (Led Zeppelin IV/ / ), "Kashmir" (Physical Graffiti), "The Ocean" (Houses Of The Holy) i "Achilles Last Stand" (Presence). We wcześniejszym demo "Communication Breakdown" Page pozwolił Bonham'owi na użycie kontrabasu, ale utwór drapał ze względu przez jego "nadużycie". Studyjne nagranie "Misty Mountain Hop" oddaje jego dynamikę, podobnie przedstawiony w "No Quarter". Na cięciach z późniejszych albumów Bonham zajmował się funkiem i grą na perkusji z latynoskimi wpływami. Utwory tj. "Royal Orleans" i "Fool In The Rain" są utworami odpowiednio pokazującymi nowoorleańskiego shuffle i half- time shuffle.

Jego perkusyjne solo, najpierw zatytułowane "Pat's Delight", później "Moby Dick" często trwało 20 min. W niektórych sekcjach używał tylko dłoni do gry na bębnach by naśladować dźwięk stopniowego uderzania bębna. Bonham'a sekwencja filmu "The Song Remains The Same" pokazuje go w wyścigu z innymi autami w Santa Pod Raceway w nawiązaniu do jego sola "Moby Dick". W trasach Led Zeppelin po '69 roku Bonham dołączył do zestawu konga, orkiestrowe kotły i symfoniczny gong.

Praca poza Led Zeppelin

W '69 roku Bonham wraz z Page'em i Jones'em pojawili się na "A Way Of Life" The Family Dogg. Bonham grał również dla Screaming Lord Sutch na "Lord Sutch & Heavy Friendss" w '70 roku. Grał na singlu Lulu z '71 roku "Everybody Clap", który został napisaany przez Maurice Gibb'a i Billy'ego Lawrine. W '72 roku grał na albumie Jimmy Stevens'a pt. "Don't Freak Me Out", który został wyprodukowany w Wielkiej Brytanii przez Maruce'a Gibb i "Paid My Dues" w Stanach Zjednoczonych opublikowany jako "Gemini" (tł. bliźniaki) (jego znak zodiaku). Grał dla swojego kolegi pochodzącego z Birmingham Roy'a Wood do utworu "Keep Your Hands On The Wheel", singiel wydany później na jego albumie z '79 roku, "On The Road Again" i na albumie Wings'ów "Back To The Egg" na utworze "Rockestra Theme" i "So Glad To See You Here". Wziął również udział w nagraniu dema Paul'a McCartney i The Wings'ów "Beware My Love", które odbyło się w '76 roku lecz pozostało niewydane aż do 2014 roku wraz z wydaniem składanki albumu pt. "Wings At The Speed Of Sound". Bonham był drużbą na ceremonii ślubnej członka Black Sabbath Tony'ego Iommi.

W '74 roku Bonham pojawił się w filmie pt. "Son Of Dracula" grając na perkusji w utworze "Count Downe" zespołu (Harrego Nilsson'a). Bonham pojawił się w składzie perkusistów wraz z Keith'em Moon i Ringo Starr'em do albumu ze ścieżką dźwiękową.

Śmierć

24.09.1980 roku Bonham został odebrany przez asystenta Led Zeppelin Rex'a King by wziąć udział w próbach w bay Studios, które odbyły się przed trasą po Ameyce pn zaplanowana na 17.10. w Montreal Kanadzie- pierwszy od '77 Nagrobek Johna Bonham roku. W czasie podróży Bonham zapytał o przystanek na śniadanie gdzie wypił cztery ćwiartki wódki screwdrivers (czyt. skrudrajwers) (16 krótkich o pojemności między 400 a 560 ml, odpowiednik 9- 13 amerykańskich standardowych drinków). dojechawszy na próby kontynuował ekscesywne picie. Zespół zakończył próby późnym wieczorem, a potem pojechali do Page'a domu, Old Mill House znajdującym się w Clewer, Windsor. Po północy 25.09. Bonham zasnął; ktoś go zaniósł do łóżka i położył na boku. Menadżer trasowy Led Zeppelin kolejnego po południa Benji LeFevre wraz z John Paul Jones'em znaleźli go nireagującego. Bonham został później uznany za zmarłego w wieku 32 lat.

Śledztwo przeprowadzone 27.10.1980 wykazało, że w przeciagu 24 godzin Bonham spożył m/w 40 krótkich (1- 1,4l) wódki o zawartości alkoholu 40% po czym zwymiotował się się własnymi wymiocinami udusił (stan znany jako gwałtowne uduszenie). Znaleziskiem była przypadkowa śmierć. Autopsja nie wykazała innych rekreacyjny narkotyów w ciele Bonham'a. W nawiązaniu do Rolling Stone Bonham niedawno przezwyciężył problem z heoiną i w czasie śmierci brał nieokreślony lek na lęk i depresję. Bonham'a zwłoki zostały skremowane i pochowane 12.10.1980 w Rushock kościele parafialnym w Worcestershire.

Zamiast zastąpić Bonham'a Led Zeppelin zdecydowali, że rozwiążą zespół z szacunku dla zmarłego kolegi z zespołu. W wydaniu prasowym z dnia 4.12.1980: "Chcemy, aby było wiadomo, że utrata naszego drogiego przyjaciela i głęboki szacunek, jakim darzymy jego rodzinę, wraz z poczuciem niepodzielnej harmonii, którą odczuwamy my i nasz menadżer, doprowadziły nas do stwierdzenia, że nie możemy kontynuować. Zostało podpisane jako "Led Zeppelin".

Rodzina

Bonham miał młodszego brata, Mick Bonham (ur. 13.07.1950- zm. 14.01.2000), dj, autor i fotograf i młodszą siostrę Deborah Bonham (ur. 7.02.1962), która jest piosenkarką i autorką tekstów.

Bonham był żonaty z Pat Phillips i para miała dwójkę dzieci Zoë Bonham (10.06.1975) piosenkarka i autorka tekstów, która pojawia się na zjazdach Led Zeppelin i Jason Bonham (ur. 15.07.1966) perkusista, który grał z UFO, Foreigner i Bonham. poprzednio grał w black Country Communion z Glen'em Hughes, Derek'iem Sherinian i Joe Bonamassą. W 2010 roku nagrali album zatytułowany "Black Country". 10.12.2007 roku wystąpił z Led Zeppelin na Ahmet Ertegun Tribute Concert jak i też na reaktywacyjnym koncercie Atlantic Records 40th Anniversary, które odbyło się 15.05.1988. Wycinek z filmu z '70 roku pt. "The Song Remains The Same" pokazuje czteroletniego Jason'a Bonham grającego na perkusji. Zoë i Jason wraz z żyjącymi członkami Led Zeppelin pojawili się na ceremonii wprowadzającej do Rock and Roll Hall Of Fame w '95 roku.

Bonham'a matka, Joan, zmarła 10.02.2011 roku w wieku 81 lat. Śpiewała dla The Zimmers 40- osobowy zespół, który powstał w wyniku filmu dokumentalnego BBC o leczeniu osób starszych.

Bonham'a kuzyn, Billy Bonham (ur. 1950) grał na keyboard'zie dla Terry'ego Reid'a i Ace'a Kofford.

Dziedzictwo

Nagrody i uznania

Bonham został opisany przez AllMusic jako jeden z najważniejszych, dobrze znanym i wpływowym perkusistą w rock'u. Bonham zajął miejsce 1. na liście 50 Najświetniejszych Perkusistów w Rock'u, która została stworzona przez Classic Rock, a Modern Drummer opisuje go jako "najświetniejszym rock'n'roll'owym perkusistą w historii". Adam Budowsky, redaktor naczelny "Modern Drummer", pisze: "Jeżeli królem Rock'n'Roll'a był Elvis Presley to na pewno królem rockowej perkusji był John Bonham".

W 2007 roku magazyn Stylus uplasował Bonham'a na miejscu #1 na liście 50 Świetnych Perkusistów Rockowych, podobnie jak gigwise.com w 2008 roku, a we wrześniu 2008 roku Bonham zajął pierwsze miejsce na liście pt. "Rockers fans want brought back to life", która została przeprowadzona przez blabbermouth.net wyprzedzając tym Elvis'a Presley'a i Freddie'go Mercury. W październiku 2009 roku magazyn "Rhythm" przyznał mu tytuł najlepszego perkusisty wszechczasów i znalazł się na szczycie ankiety czytelników "50 największych perkusistów wszechczasów". Pod koniec serii BBC Two pt. "I'm In A Rock'n'Roll Band" z 5.06.2010 roku Bonham został nazwany najlepszym perkusistą wszechczasów.

Ankieta przeprowadzona w 2011 roku przez czytelników Rolling Stone gdzie "prowadził listę ze znaczną przewagą" i w 2016 roku ten sam magazyn uplasował go na liście najlepszych perkusistów wszechczasów na liście 100 najlepszych perkusistów wszechczasów. W nawiązaniu do The Los Angeles Times, nawet po tych wszystkich latach Bonham wciąż zajmuje miejsce na liście najlepszych perkusistów wszechczasów, wspominając, że [jego] uderzenie nadal rucha jak matkojebca... Nikt inny nie przyniósł takiej równowagi mięśni, rytmu i popisu".

Krytyczny Odbiór

Dla krytyków muzycznych, którzy nie byli otwarci na hardrockowe aspekty brzmienia Led Zeppelin gra bonham'a była czasem charakteryzowana (wraz z innymi elementami muzyki Led Zeppelin) jako patetyczny i braku poczucia kołysania. Na przykład redakto magazynu Rolling Stone Jim Miller napisał to w '75 roku w trakcie przeglądania Physical Graffiti:

"Bonham jest steakowato- ziemniaczanym perkusistą, starannie wyselekcjonującym, jednym przypuszczającym dla jego zdolności do dostarczania ciężkiego stąpania, stałym o kamiennym stałym dnie- nikt kiedykolwiek nie oskarżył Led Zeppelin by swingowali".

W filmie dokumentalnym z 2012 roku "Beware Of Mr. Baker" Eric Clapton wzmocnił pomysł, że Bonham'a gra jest pozbawiona subtelności i że Bonham wraz z jego rówieśnikiem Keith'em Moon z The Who nie dorównywali Ginger Baker Clapton'a perkusista z lat 60- ych z zespoły Cream pod względem muzykalności.

"Nie, nie, nie, nie (szydzi). Ginger nie był jak tamci gracze. Jego muzyczne możliwości są pełne spektrum. on potrai pisać, komponować i aranżować i ma ucho i jest harmonijny. Jest w pełni ukształtowanym muzykiem."

Jednak od jego śmierci Bonham'a reputacja nadal wyrasta poza świat hard rock'a i jego gra jest powszechnie rozpoznawana przez krytyków i muzyków jako godne uważnego przestudiowania. Na przykład magazyn Modern Drummer w 2010 roku miał do powiedziania o Bonham'ie nastepujące rzeczy:

"Jak prawie każdy brytyjski muzyk rockowy na przełomie lat 60- ych członkowie Led Zeppelin grali w grupach specjalizujących się w wzmocnionych wersjach czarnoskórej muzyki amerykańskiej jak blues, R'n'B, jazz i soul. by grać tę muzykę przekonująco to musisz się kołysać i kilku perkusistów w każdym rodzaju muzyki kołysali się z pychą niz John Bonham... Mimo całej zasłużonej uwagi jaką poświęcili jego genialnym solowym pomysłom, jego rytmicznemu wyrafinowaniu czy sprawności bębna basowego, John Bonham był przede wszystykim zapalonym muzykiem".

Hołdy i memoriały

Żyjący członkowie Led Zeppelin zjednali się na nowo by zagrać na Live Aid w '85 roku i zatrudnili dwóch perkusistów Phil'a Collins i Tony'ego Thompson by zajeli jego miejsce. W czerwcu 2017 roku dom John'a Bonham gdzie spędził dzieciństwo by oddać mu honor otrzymał niebieską tablicę. 31.05.2018 wtedy gdy by były Bonham'a 70- e urodziny w jego rodzinnym mieście, Redditch Anglia, została odsłonięta statua aby jego upamiętnić. Praca rzeźbiarza Marka Richards rzeźba z brązu ważąca m/w 2,5t i zostałą umieszczona w Mercian Square. Jest pokryty farbą antygrafiti i ozdobiony słowami: "Najwybitniejszy i najbardziej oryginalny perkusista swoich czasów. John Bonham'a popularnoość i wpływ nadal rezonują ze światem muzyki i poza nim". Po umieszczeniu pomnika z brązu na Green kościele został zorganizowany specjalne muzyczne wydarzenie by uczcić Bonham'a urodziny.

Wpływ na znanych muzyków i hołdy

Perkusiści rockowi na których Bonham wywarł wpływ to Joey Kramer, Lee Kerslake, Neil Peart, Dave Grohl, Tommy Lee, Peter Criss, Chad Smith, Dave Lombardo, Brad Wilk, John Dolmayan, Ian Mosley, Yoshiki i Shinya.

Dave Grohl powiedział:

"John Bonham grał na perkusji jak ktoś kto nie wiedział co następnie się stanie- jak gdyby balansował na krawędzi klifu. Od tamtej pory nikt mu nie dorównywał i myślę, że nikt mu nie dorówna. Myślę, że pozostanie największym perkusistą wszechczasów".

Chad Smith zauważył:

"Dla mnie, bez dwóch zdań, John Bonham był najlepszym perkusistą rockowym wszechczasów. Styl i dźwiek był tak rozpoznawalny dla jednej osoby. Każdy zestaw, który by grał brzmiałby jak on".

Inni muzycy również oddali hołd. john Paul Jones powiedział, że bonham był "marzeniem basisty". Page również skomentował:

"Jedną z cudownych cech o John Bonham'ie, która sprawiałą rzeczy bardzo prostymi [dla producenta] był fakt, że naprawdę wiedział, jak nastroić swoje bębny i coś ci powiem w tamtych czasach uperkusistów było to dość rzadkie. Na prawdę wiedział jak zrobic by instrument śpiewał i z tego powodu po prostu mógł wydobyc z tego tak dużo dźwięku poprzez to, że po prostu grał swoimi nadgarstkami. To była po prostu zadziwiająca technika, dość holistyczna jeżeli wiesz co mam na myśli."

"Bonzo: The Groove Remains the Same—A Night in Honor of John Henry Bonham" został wyprodukowany przez perkusistę Whitesnake Brian'a titchy w Los Angeles 25.09.2010 roku- 30. rocznica jego śmierci.

Znani perkusiści, którzy pojawili się by oddać hołd to: Steven Adler, Vinny Appice, Kenny Aronoff, Frankie Banali, Fred Coury, Jimmy D'Anda, James Kottak, Chris Slade, Chad Smith, Joe Travers, Simon Wright i John'a syn, Jason Bonham. Carmine Appice wystąpił za pośrednictwem transmisji wideo.

W '88 laureat nagrody Pulitzer, Christopher Rose, w hołdzie skomponował "Bonham".

Bonham'a gra na perkusji została szeroko użyta jako urywek w muzyce hip hop, np. The Beasty Boys wykorzystali urywek "Moby Dick", "The Ocean" i "When The Leave Breaks" do ich debiutanckiego albumu "Licensed To III". Urywek z popularnego utworo wykonywanego przez Enigmę pt. "Return To Innocence" został zaczerpniety z utworu Led Zeppelin pt. "When The Levee Breaks" granego przez John'a Bonham.

Sprzęt

Poczatkowo Bonham używał perkusję marki Premier, lecz pod koniecz lat 60- ych przez Carmine Epice'a został zapoznany z perkusją marki Ludwig. Przez resztę swojej kariery Bonham wspierał markę Ludwig. Czasem Bonham'a Bonham wraz z Led Zeppelin w Madison Square Garden w 73 roku pedał dolnego dolnego bębna skrzypiał. Jimmy Page później skomentował:

"Jedynym prawdziwym problemem z jakim się spotkałem był ten gdy składaliśmy pierwszy zestaw. W "Since I've Been Loving You" był tam strasznie skrzypiący pedał basu. Każdego razy gdy to słyszę brzmi coraz głośniej [śmiejąc się mówi]. W tamtym czasie było to oczywiście niestety przeoczone".

W 2005 roku Lidwig ponownie wydał Bonham'a zestawy perkusyjne, a w 2007 roku został wznowiony nierdzewny zestaw podobny do tego, który używał Bonham w latach '70- ych w trakcie ostatnich tras z Led Zeppelin.

Bonham używał talerzy marki Paiste i naciągi marki Remo. Jego zestaw był mieszanką marek Rogers i Ludwig włącznie z pedałem Ludwig Speed King i serii zestawu Rogers Swiv-O-Matic. Początkowo powiększanie jego zestawu do występów na żywo składało się z kotłów i kong jak i też krowiego dzwonu, wkrótce zdecydował się na kotły, które były jego znakiem rozpoznawczym, gong i tamburyn typu ching- ring zamontowane na stojaku podobnie jak przez niego zamontowana perkusja włącznie z powyżej wymienionym krowim dzwonem.

Bonhama perkusyjne sola będą często składać się z naziemnych bębęnków i talerzy, które grał tylko dłońmi. Tej techniki, jak i też rozwijanie stylu grania palcem, które nabył od słuchania nagrań jazz'owych Joe Morella na początku lat 60- ych ze woim pierwszym zespołem The Blue Star Trio.