Robert Plant

Szczegóły

Odsłony: 1754

właśc. Robert Anthony Plant (ur. 20.08.1948 w West Bromwich, Staffordshire, Anglia) to angielski piosenkarz, autor tekstów i muzyk najbardziej znany jako wiodący piosenkarz, autor tekstów i muzyk zespołu rockowego Led Zeppelin.

Plant odniósł wielki sukces pod koniec lat 60- ych aż do końca lat 70- ych będąc członkiem grupy rockowej Led Zeppelin. Rozwinął wizerunek zniewalający charyzmatycznego rock'n'rollo'wego frontman'a podobnie do równieśników tj. Mick Jagger'a z The Rolling Stones'ów, Roger'a Daltry z The Who, Jim'a Morrison z The Doors i Freddie'go Mercuryie'go z Queen. Ze swoją grzywą długich blond włosów i silną postawą z nagą klatką piersiową Plant pomógł stworzyć archetyp "boga Rock'n'Roll'a" lub "rockowego boga". Mimo iż Led Zeppelin w 1980 roku się rozpadło Plant przez ten okres sporadycznie współpracował w przeróżnych projektach z Page'em w tym także krótkotrwały zespół w 1984 roku z Page'em i Jeff'em Beck, który to się The Honeydrippers nazywał. Wydali albym, który się nazywa The Honeydrippers: Volume 1, zespół uplasował się również na miejscu trzecim z przeróbką melodii należącej do Phil'a Phillips "Sea Of Love", plus kolejny hit również przerobiony utwór należący do Roy'a Brown "Rockin' At Midnight".

Potężny i szeroki zasięg głosu (szczególnie widoczne w jego wysoko nagranych wokalach) dało Plant'owi udaną karierę jako piosenkarza, która trwa ponad 50 lat. W 2008 roku redaktorzy magazynu Rolling Stone uplasowali go na miejscu 15 w liście 100 najlepszych piosenkarzy wszechczasów. W 2011 roku czytelnicy magazynu Rolling Stone uplasowali go na liście najlepszych wiodących piosenkarzy wszechczasów. W 2006 roku magazyn Hit Parader nazwał Plant'a "Największym metalowym wokalistą wszechczasów". W 2009 roku Plant został uznany "najwspanialszym głosem w muzyce rockowej" w ankiecie przeprowadzonej przez radiową stację Planet Rock.

Młodość i muzyczne początki

Właśc. Robert Anthony Plant (ur. 20.08.1948 w mieście Black Country leżącym w Zach. Bromwich, Staffordshire, Anglia) jest synem Roberta C. Plant'a wykwalifikowanego inżyniera budownictwa, który pracował w Royal Air Force w czasie II WŚ i Annie Celia Plant (de domo Cain) cygańskiej podróżniczki. Dorastał w Halesowen mieszczącym się w Worcestshire. Plant zainteresował się śpiewem i muzyką Rock'n'Roll'ową w bardzo wczesnym wieku, w wywiadzie przeprowadzonym przez Andrew Denton'a w programie Denton Talk Show w '94 roku Plant wyznał swoją chęć bycia jak Elvis w wieku dziesięciu lat:

"Gdy byłem dzieckiem chowałem się za firanami i naśladowałem Elvis'a. Pomiędzy zasłonami a francuskimi oknami panowała pewna atmosfera, dla dziesięciolatka był tam pewien dźwięk. W wieku dziesięciu lat miałem taką atmosferę... I zawsze chciałem być podobny do tamtego."

Jako nastolatek opuścił King Edward VI Grammar School for Boys w Stourbridge i rozwinął silną pasję do blues'a, gw. przez jego podziw dla Willie'ego Dixon, Roberta Johnson i wczesnych interpretacji tego gatunku.

"Przypuszczam, że byłem bardzo zainteresowany kolekcją znaczków i historią romańsko-brytyjską. Byłem małym chłopcem ze szkoły podstawowej i mogłem usłyszeć tego rodzaju wołanie przez fale radiowe."

Po dwóch tygodniach porzucił szkolenie na dyplomowanego księgowego tylko by po dwutygodniowym wysiłku dostać się do szkoły wyższej by zdobyć więcej świadectw ukończenia szkoły średniej po to by stać się częścią sceny blues'a English Midlands. "Opuściłem dom mając 16 lat", powiedział, "i zacząłem swoją prawdziwą muzyczną edukację chodząc z zespołu do zespołu popisując się swoją wiedzą na temat blues'a i innej muzyce, która miała wagę i była warta słuchania".

Wczesny wpływ blues'a na Plant'a zawierał: Roberta Johnson, Bukka White, Skip James, Jerry Miller, i Sleepy John Estes. Plant miał różnego rodzaju pracy dążąc do swojej muzycznej kariery, jedą z nich w dużej brytyjskiej firmie budowlanej, Wimpey, znajdującej się w Birmingham w '67 roku kładąc asfalt na drogi. Przez krótki okres czasu pracował również w Woolworth w mieście Halesowen. W CBS Records przyciął trzy niejasne single i śpiewał z różnymi zespołami w tym także w Crawling King Snakes, co pozwoliło mu na kontakt z perkusistą John'em Bonham. Obaj poszli grać w Band Of Joy łącząc blues'a z nowszymi psychodelicznymi trendami.

Led Zeppelin (1968- 1980)

Początki

W 1968 roku gitarzysta Jimmy Page był w poszukiwaniu za wiodącym piosenkarzem dla swojego nowego zespołu i spotkał Plant'a po tym gdy został odrzucony przy pierwszym wyborze, Terry Reid, który odesłał go na przedstawienie do nauczycielskiego kolegium w Birmingham (gdzie Plant śpiewał w zespole o nazwie Obs- Tweedle). Na przeciwko Page'a Plant zaśpiewał utwór Jefferson Airplane "Somebody To Love" kończąc na tym Page'a poszukiwania. Jak przypominają Plant i Page:

Plant: pojawiałem się na tej uczelni gdy Peter i Jimmy pojawili się tam i zapytali mnie czy chciałbym dołączyć do The Yardbirds. Wiedziałem, że The Yardbirds wykonali dużo pracy w Ameryce- co dla mnie oznaczało odbiorców, którzy chcieliby wiedzieć, co mogę zaoferować- więc oczywiście byłem bardzo zainteresowany.

Page: "gdy go przesłuchiwałem i słyszałem jak śpiewa od razu wiedziałem, że musi być coś nie tak z osobowością lub z tym, że był niemożliwy by z nim można było pracować, ponieważ nie mogłem zrozumieć dlaczego po tym mi powiedział, że śpiewa już od kilku lat, jego nazwisko nie stało się jeszcze znaczące. Więc zatrzymałem go u siebie na chwilę, tylko po to by go sprawdzić i świetnie się dogadywaliśmy. Bez problemów".

Ze wspólną pasją do muzyki Plant i Page rozwinęli silny związek i rozpoczęli wspólne pisanie przeróbek wcześniejszych blues'owych utworów.

Początkowo w '68 roku "The New Yardbirds" zespół wkrótce stał się znany jako Led Zeppelin. Zespołu tytułowy debiutancki album dostał się na listę przebojów w '69 roku i jest szeroko uznawany jako katalizator dla heavy metalu. Plant skomentował, że niesprawiedliwe jest postrzeganie o Zeppelin'ach jako heavy metalu, ponieważ prawie 1/3 ich muzyki była akustyczna.

W '75 roku Plant i jego żona (obecnie rozwiedzeni) Maureen odnieśli ciężkie obrażenia w wypadku w Rodos, Grecji. Wpłynęło to znacząco na produkcję siódmego albumu Led Zeppelin "Presence" na kilka miesięcy podczas jego powrotu do zdrowia i zmusiło zespół do anulowania pozostałych tras na rok.

W lipcu '77 roku, jego syn Karac zmarł w wieku pięciu lat w czasie gdy Plant był zaangażowany trasą Led Zeppelin po Stanach Zjednoczonych. Była to dla rodziny ogromna strata. Plant przeszedł w stan spoczynku w jego domu w Middlands i przez wiele miesięcy kwestionował swoją przyszłość. Śmierć Karac'a była później inspiracją do napisania kilku utworów na jego cześć: "All My Love" znalazło się na ostatnim studyjnym albumie Led Zeppelin "In Thru The Outdoor" z '79 roku, podczas gdy "Blue Train" znalazło się na drugim wspólnym albumie Page'a i Plant'a z '98 roku "Walking Into Clarksdale".

Teksty utworów

Plant nie zaczął pisać teksty utworów do momentu powstania Led Zeppelin II w '69 roku. W nawiązaniu do wypowiedzi Jimmy'ego Page'a:

"Najważniejszą rzeczą w Led Zeppelin II jest to, że do tamtego momentu przyczyniłem się do tektów. Robert nigdy wcześniej nie pisał i pozwoliło to na wiele żartów by nastawić go na pisanie co w zasadzie było zabawne. Później, na drugim LP, napisał słowa do utworu "Thank You". Rzekł, że "Chciałbym to zrobić i napisać to dla mojej żony".

Plant'a teksty utworów z Led Zeppelin były często mistyczne, filozoficzne i spiritualne nawołując do wydarzeń w klasycznej i nordyckiej mitologii, jak np. "Immigrant Song", które nawiązuje do podbojów Valhalli i wikinga. Jednak utwór "No Quater" jest często źle rozumiany w odniesieniu do boga Thora; tak właściwie to utwór odnosi się do Mount Thor (góra, której nazwa pochodzi od boga). innym przykładem jest "The Rain Song".

Na Plant'a wywarł również wpływ J. R. R. Tolkien, którego serie książek były inspiracją do niektórych wcześnijszych utworów Led Zeppelin. Szczególnie zauważalne w "The Battle of Evermore", "Misty Mountain Hop", "No Quarter", "Ramble On" i "Over The Hills And Far Away", które zawierają wersy odnoszące się do "Władcy Pierścienia" i "Hobbita" Tolkien'a. I odwrotnie, Plant czasami używał bardzo bezpośrednich tekstów opartych na blues'ie zajmując się przede wszystkim insynuacją seksualną w utworach, tj.: "The Lemon Song", "Trampled Under Foot" i "Black Dog".

Walijska mitologia również kształtuje podstawę zainteresowania Plant'a mistycznymi tekstami. Dorastał blisko walijskiej granicy i w czasie letnich wakacji często bywał w Snowdonii. W '73 roku Plant kupił w Walii farmę owiec i zaczął brać lekcje walijskiego i zagłębiać się w mitologii tego kraju (tj. Czarna Księga Carmarthen, Księga Taliesina, itd.). Plant'a pierwszy syn, Karac, został nazwany po walijskim wojowniku Caratacus. Utwór "Bron- Yr- Aur Stomp" został nazwany po 18- stowiecznym walijskim domku Bron- Yr- Aur, który był własnością jego ojca kolegi; później był inspiracją do utworu "Bron- Yr- Aur". Utwory "Misty Mountain Hop", "That's The Way" i wcześniejsze wersje, które przerodzą się w "Stairway To Heaven" zostały napisane w Walii i słownie odzwierciedlały mistyczne spojrzenie Plant'a na ziemię. Krytyk Steve Turner sugeruje, że Plant'a wczesne i nieprzerwane doświadczenia w Walii służyły jako podstawa jego szerokiemu zainteresowaniu w mitologii do której powraca w swoich tekstach (zawierające system mitów Tolkien'a i nordycki).

Page'a pasja dla różnych muzycznych doświadczeń wywarła wpływ na Robercie Plant by zbadać Aftrykę, konkretnie Marakesz w Maroko gdzie napotkał Umm Kulthum:

"Początkowo zaintrygowały mnie skale i oczywiście praca wokalna. Sposób w którym śpiewała, sposób w jakim mogła trzymać nutę, mogłeś czuć napięcie, mogłeś czuć, że wszyscy, cała orkiestra trzymałaby notę do momentu gdy zechciała zmienić".

Obaj, Robert Plant i Jimmy Page, ponownie przejrzeli wpływy w trakcie ich reaktywacyjnego albumu "No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded" w '94 roku. Podczas swojej solowej kariery Plant wielokrotnie wykorzystywał te wpływy, przede wszystkim na albumie z 2002 roku "Dreamland".

Prawdopodobnie jedno z najbardziej znaczących osiągnięć Plant'a z Led Zeppelin był jego wkład w utwór "Stairway To Heaven", epicka rockowa ballada znajdująca się na Led Zeppelin IV, która czerpała wpływy z folku, blues'a, tradycyjnej muzyki celtyckiej i hard rock'a spośród innych gatunków. Większość tekstu tego utworu została przez Plant'a spontanicznie napisana w roku 1970 Headley Grange. Podczas gdy nigdy nie został wydany jako singiel utwór uplasował się na szczycie ankiet najświetniejszego utworu wszechczasów.

Plant jest również rozpoznawalny za swoją tekstową improwizację w występach na żywo z Led Zeppelin często śpiewając nieodsłuchane wersy na studyjnych nagraniach. Jednym z najbardziej znanych pomysłów Led Zeppelin zawiera przez Plant'a mimiczne naśladowanie efektów gitary wykonywane przez Jimmy'ego Page'a. Można to usłyszeć w utworach "How Many More Times", "Dazed and Confused", "The Lemon Song", "You Shook Me", "Nobody's Fault But Mine" i "Sick Again".

Znany jest również z lekkich, humorystycznych i niezwykłych żartów na scenie. Plant często na występach omawia pochodzenie i tło wykonywanych utworów jak i również czasem pozwala na komentarz ze strony publiczności. W trakcie ceremonii wprowadzającej do Rock'n'Roll Hall Of Fame i koncercie na cześć Ahmet'a Ertegün wraz z Led Zeppelin często rozmawia o amerykańskich bluesman'ach, którzy byli dla niego inspiracją, wspominając artytów tj.: Robert Johnson, Howlin' Wolf, Blind Willie Johnson i Willie Dixon.

Osoba na scenie

Plant cieszył się wielkim sukcesem odniesionym wraz z Led Zeppelin na przełomie lat 70- ych i rozwijając obraz jako charyzmatyczny rock'n'roll'owy frontman upodobniając się do piosenkarza The Who, Roger'a Daltry, Mick Jagger'a z The Rolling Stones'ów, Freddie'go Mercury z Queen i Jim'a Morrison z The Doors'ów. Ze swoim wyglądem przedstawiającym długie blond włosy i potężną nagą klatką piersiową Plant pomógł stworzyć archetyp "boga Rock'n'Roll'a" lub "Rock God". Na scenie Plant był szczególnie aktywny podczas występów na żywo, często tańcząc, skacząc, podskakując, pstrykając palcami, klaszcząc, robiąc wyraźe gesty by podkreslić tekst lub trzask talerza rzucając głowę w tył lub umieszczając dłonie na swoich biodrach. Gdy lata 70- e postępowały on wraz z innymi członkami Led Zeppelin stawał się na scenie coraz częściej kwiecistym i nosił bardziej wyszukane, kolorowe ubrania i biżuterię.

W nawiązaniu do magazynu Classic Rock "raz pod swoim pasem miał kilka tras po Stanach "Percy" Plant szybko rozwinął oszałamiający stopień zuchwałości i wywyższania się co niezaprzeczalnie ulepszyło pączkujący apel Led Zeppelin". W 1994 roku, podczas swojej trasy koncertowej "Unledded" z Jimmym Page'em, Plant sam zastanawiał się nad swoim występem Led Zeppelin:

 "Nie mogę brać całej swojej osobowości jako piosenkarza bardzo poważnie. To nie jest wspaniała praca piękna i miłości by być rock'n'roll'owym piosenkarzem. Więc wziąłem kilka ruchów od Elvis'a i jeden lub dwa ruchy od Sonny Boy Williamson'a II i Howlin' Wolf i zmieszałem je wszystkie razem".

Jedną z najdziwniejszych nagród, którą otrzymał od magazynu Rock Scene "Chest O Rama". Czytelnicy magazynu musieli zadecydować kto miał najlepszą klatkę piersiową w rocku i Plant wygrał. Gdy się z nim w tej sprawie skontaktowali, on odpowiedział: "Jestem bardzo zaszczycony, chociaż trudno mi być elokwentnym na temat mojej klatki piersiowej".

Kariera solowa (1982- obecnie)

Wczesna kariera i sukces (1982- 1993)

Po tym gdy Led Zeppelin w grudniu 1980 roku się rozpadło (na skutek śmierci perkusisty John'a Bonham) Plant krótko rozważał by porzucić muzykę by kontynuować karierę jako nauczyciel w szkole imienia Rudolfa Steiner'a posuwawszy się na tyle, że został zaakceptowany na szkolenie. Niemniej jednak rozpoczął solową karierę i to z sukcesem po zachęceniu przez perkusistę Genesis Phil'a Collins, który chciał z nim iść grać. Plant'a solowa kariera zaczęła się albumem "Pictures At Eleven" wydanym w '82 roku, a w '83 roku został wydany "The Principle Of Moments". Popularne utwory z tego okresu zawierają "Big Log" (uplasował się na liście Top 20 w 1983 roku), "In The Mood" (1983), "Little By Little" (z albumu z 1985 roku "Shaken 'n' Stirred"), "Far Post" (oryginalnie tylko na stronie B "Burning Down One Side", ale spopularyzowane przez AirPlay w stacjach radiowych, które koncentrują się na albumach rockowych wykonawców), "Tall Cool One" (utwór okazał się hitem, który pochodzi z albumu "Now And Zen", który uplasował się na miejscu 25 w '88 roku), a później "I Belive" (z "Fate Of Nations" z '93 roku). Ten ostatni utwór, podobnie jak u Led Zeppelin "All My Love", został napisany i zadedykowany jego zmarłemu synowi, Karac. Podczas gdy Plant unikał wykonywania utworów Led Zeppelin przez większą część tego okresu (chociaż sporadycznie by chciał improwizacyjnie wprowadzić swój niepowtarzalny zeppelinowski krzyk do zestawu), jego trasy w '83 roku (z Phil Collins'em za perkusją) i w '85 były bardzo udane, często występując w miejscach, które były wyprzedane mianem areny. W '86 roku Plant wraz z innymi znanymi muzykami pochodzącymi ze środkowej części Anglii wystąpił na koncercie imienia Birmingham Heart Beat Charity Concert.

Na przełomie lat 80- ych i 90- ych Plant był współautorem trzech solowych albumów, które napisał wraz z keyboard'zistą/ tekściarzem Phil'em Johnstone. Były to: "Now And Zen" w '88 roku, "Manic Nirvana" w '90 roku i wydanym w '93 roku "Fate Of Nations" (w którym udział wzięli Moya Brennan z Clannad i założyciel Cutting Crew gitarzysta Kevin Scott MacMichel). Utwory z trzeciego albumu, plus odrobinę klasyki Led Zeppelin, stworzyły listę, która została przez Plant'a uznana i wykorzystana w występie, który odbył się o zachodzie słońca w Main Stage na festiwalu w Glastonbury w '93 roku. Był to Johnstone, który namówił Plant'a by grał utwory Led Zeppelin'ów w trakcie swoich występów na żywo, ale już wcześniej coś Plant'a powstrzymywało by nie być na zawsze znanym jako "założyciel i wokalista Led Zeppelin".

Mimo, że Led Zeppelin rozpadło się w 1980 roku przez ten okres Plant sporadycznie współpracował w różnych projektach formując krótkotrwały zespół składający się z gwiazd wraz z Jimmy Page'em i Jeff'em Beck, który to The Honeydrippers nazwali. Wydali album, którego tytuł jest The Honeydrippers Volume 1 i zespół miał hit, który się na miejscu trzecim uplasował z przeróbką melodii Phil Philips'a "Sea Of Love", plus następny hit z przeróbką utworu Roy'a Brown "Rockin' At Midnight". Para ponownie współpracowała w studiu w '88 roku nad Page'a solowym albumem "Outrider" i w tym samym roku Page przyłożył się do Plant'a albumu "Now and Zen". Również 15.05.1988 Plant wraz z Page'em pojawił się jako członek Led Zeppelin na koncercie, który odbył się z okazji 40- stolecia wytwórni Atlantic Records (gdzie również wystąpił jako solowy artysta). Plant'a współprace na żywo z innymi bardzo znanymi muzykami trwały nadal gdy wystąpił z Queen w stadionie Wembley w '92 roku dla "koncertu w hołdzie Freddie'go Mercury" dla świadomości z AIDS'em na którym to zaśpiewał utwory Queen "Innuendo" i "Crazy Little Thing Called Love" i Led Zeppelin'ów "Kashmir" i "Thank You".

Page i Plant (1994- 1998)

Page i Plant stali się w pełni obiecującymi muzykami dając koncerty na przełomie lat '94 i '98 wydając album "No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded" w '94 roku i kontynuując niezwykle udaną trasą w '95 roku włącznie z powrotem do Glastonbury stający się tam centrum uwagi. Czternaście lat spekulacji ze strony fanów i okolicznościowych przycinek między założycielami zakończyły się gdy odnowili swoje dawne muzyczne partnerstwo by wyprodukować "No Quarter". Stawiwszy długo opór ofertom ze strony MTV by zreformować i zrobić akustyczny występ,  ostatecznie zaakceptowali jako część umowy, która pozwoliła im zwiedzić Maroko by nagrać nowy materiał. Album łączy rezultaty obu projektów. Materiał Led Zeppelin cechują nowe aranżacje i oprzyrządowanie zawierające smyczki, egipskich muzyków i wokale gwiazdy brytyjsko- azjatyckiej Najma Akhtar.

Page i Plant nagrali ich jedyny album po rozpadzie Led Zeppelin z oryginalnego materiału pochodzącego z albumu "Walking Into Clarksdale" z '98 roku wysiłek, który nie odniósł sukcesu zawracając Plant'a do swojej solowej kariery. Utwór z tego albumu "Please Read The Letter" został ponownie nagrany przez Plant'a i Alison Krauss i został umieszczony na ich albumie z 2007 roku, który wygrał nagrodę Grammy w kategorii Nagranie Roku.

Priory of Brion (1999- 2000)

Zaczynając w połowie '99 roku Plant występował aż do końca 2000 roku na kilku małych wydarzeniach wraz ze swoim zespołem folk- rockowym, który się Priory Of Brion nazywa. Zespół składał się z oryginalnego gitarzysty, który jest członkiem Band Of Joy Kevyn'a Gammond wraz z Andy'm Edwards (bębny), Paul Timothy (keyboard'y) i Paul Wetton (bas). Priory Of Brion zagrało około sto koncertów w całej Europie w różnych małych klubach i na festiwalach. Zespół grał przeróbki utworów, które wpłynęły na Roberta w jego początkowych latach. Wiele z tych przeróbek pojawią się później na jego albumie "Dreamland".

W '99 roku Plant przyczynił się do albumu oddającemu hołd Moby Grape współzałożycielowi Skip Spence, który był nieuleczalnie chory. Album "More Oar: A Tribute To The Skip Spence Album" (wytwórni Birdman 1999) z tytułem albumu odnoszącym się do jedynego solowego Spence'a albumu, "Oar" (Columbia, 1999) zawierał wersję Plant'a utworu Spence'a "Little Hands". Plant był wielbicielem Spence'a i Moby'ego Grape od mimentu gdy w '67 roku wydali debiutancki album zatytułowany jego imieniem.

W 2001 roku Plant pojawił się na albumie Afro Celt Sound System "Volume 3: Further In Time". Utwór "Life Begin Again" cechuje duet z walijską piosenkarką folkową Julie Murphy podkreślając Plant'a powtarzające się zainteresowanie kulturą walijską (Murphy również chciała koncertować w ramach wsparcia Plant'a).

Strange Sensation (2001- 2007)

W 2002 roku Plant ze swoim nowouformowanym zespołem Strange Sensation wydał kolekcję głównie przeróbek utworów blues'owych i flokowych na albumie "Dreamland", które zostały szeroko uznane. W odróżnieniu do tej bujnej kolekcji stosunkowo często niejasnych przeróbek, drugi album z Strange Sensation, "Mighty ReArranger" (z 2005 roku) zawiera nowe, oryginalne utwory. Oba otrzymały jedno z najbardziej korzystnych recenzji w całej solowej karierze Plant'a i cztery nominacje do Grammy, dwa w 2003 i dwa w 2006 roku.

Jako założyciel Led Zeppelin, wraz z Page'em i John Paul Jones'em Plant otrzymał Grammy Lifetime Achievement Award w 2005 roku, a w 2006 Polar Music Prize. Od 2001 do 2007 roku Plant wraz ze Strange Sensation aktywnie koncertował w Stanach i Europie. Jego zestawy zaazwyczaj zawierały świeżo, lecz nie tylko solowy materiał i sporo ulubionych z Led Zeppelin często z nowymi i rozszerzonymi aranżacjami. DVD zatytuyłowane "Soundstage: Robert Plant And Strange Sensation, featuring his Soundstage Performance" (nagrane w studiach Sounstage w Chicago 16.09.2005) został wydany w październiku 2006 roku.

Wraz ze Strange Sensations Justin Adams pojawił się na Festival au Desert w 2003 roku, które odbyło się w Essakane na pn. Mali, które zostało uchwycone we francuskojęzycznym filmie dokumentalnym zatytułowanym "Le Festival au Désert (2004)".

23.06.2006 roku Plant był główną atrakcją (wspierany przez zespół Ian'a Hunter) na koncercie harytatywnym w imieniu Arthur Lee w Beacon Theatre w Nowym York'u, występ który zbierał pieniądze w celach medycznych by wspomóc Lee w walce z białaczką. Plant i zespół wykonał 13 utworów- 5 Arthur'a Lee, 5 Led Zeppelin'ów i 3 innych włącznie duet z Ian'em Hunter. W trakcie przedstawienia Plant powiedział publiczności o jego wielkim podziwie dla Arthur Lee, który był w połowie lat 60- ych. Lee zmarł na skutek swojej choroby sześć tygodni po koncercie.

Szeroki zestaw jego solowej pracy, "Nine Lives", został wydany w listopadzie 2006 roku, który poszerzył wszystkie jego albumy z różnymi B- stronami, dem i cięć na żywo. Temu towarzyszyło DVD. Wszystkie jego solowe prace zostały ponownie wydane wraz z dodatkowymi utworami.

W 2007 roku Plant przyczynił się do dwóch utworów na albumie oddającym hołd Fats Domino "Goin' Home: A Tribute To Fats Domino", "It Keeps Rainin'" wraz z Lil' Band o' Gold i "Valey Of Tears" z Soweto Gospel Choir.

Alison Krauss (2007- 2008)

Od 2007 do 2008 Plant nagrywał i występował z gwiazdą bluegrass Alison Krauss. Album w duecie, "Raising Sand", został wydany 23.10.2007 roku przez Rounder Records. Album nagrany w Los Angeles i wyprodukawany przez T Bone Burnett zawiera materiał wykonywany przez mniej znanych zarówno wykonawców jak i autorów tekstów muzyki R'n'B, blues- owej, folkowej i country tj. Mel Tillis, Townes Van Zandt, Doc Watson, Little Milton i The Everly Brorthers. W 2008 roku utwór "Gone, Gone, Gone (Done Moved On)" z "Raising Sand" dostał nagrodę Grammy w kategorii "najlepszych współprac popowych z wokalami". "Raising Sand" również wygrał w plebiscycie Album Roku na 51- ej inauguracji Grammy Awards. Album odniósł sukces u krytyków i komercyjny i 4.03.2008 roku uzyskał certyfikat platyny.

W kwietniu 2008 roku Plant i Kraus rozpoczęli długą trasę po Stanach i Europie grając utwory z "Raising Sand" i innych muzyków, których korzenie pochodzą z Ameryki jak i też przeróbki utworów Led Zeppelin. W czerwcu 2008 roku album został nominowany do nagrody Mercury. Również w 2008 roku Plant wystąpił z muzykami bluegrass na New Orleans Jazz & Heritage Festival i Bonnaroo Music & Arts Festival. Wystąpił jako niespodziewany gość w trakcie koncertu Fairport Convention na Corpredy Fetival w 2008 roku śpiewając z Kristina Donahue utwór Led Zeppelin "Battle Of Evermore" na cześć Sandy Dany.

8.02.2009 roku Plant i Krauss wygrali nagrodę Grammy w nominacji albumu roku, nagranie roku, współpraca muzyki pop z wokalami, współpraca muzyki country z wokalami i współczesny folkowy/ amerykański album.

Band Of Joy (2010- 2011)

W lipcu 2010 roku Robert Plant w lato wyruszył na dwunastodniową trasę po Stanach Zjednoczonych z nowym zespołem, który to Band Of Joy się nazywa (zaczerpując nazwę od pierwszego zespołu z lat 60- ych w którym to zaczynał jako muzyk). Zespół składa się z piosenkarki Patty Griffin, piosenkarza i gitarzysty Buddy'ego Miller'a, multiinstrumentalisty i wokalisty Darrell Scott, basisto- wokalisty Byron House i bębniarzo- perkusisto- wokalisty Marco Giovino.

Po jednorazowym koncercie w Stanach Zjednoczonych, który odbył sie 12.09.2010 roku w Bowery Ballroom w New York City kolejne jedenaście zaplanowane w Europie na jesień zostały zapowiedziane, że się odbędą od października do listopada 2010 roku. 16.11.2010 roku zostały ogłoszone koncerty po Pn. Ameryce z pierwszym występem, który odbył się 18.01.2011 roku w Asheville, Pn. Karolina.

13.09.2010 przez wystwórnie Rounder Records został wydany nowy album pt. "Band Of Joy". Podczas gali rozdania nagród Grammy Awards w 2011 roku album został nominowany do nagrody Best Americana Album i Plant'a wykonanie utworu "Silver Rider", pochodzącego z tego albumu (przeróbka utworu zespołu Low pochodzącego z albumu "The Great Destroyer") był nominowany do nagrody Best Solo Rock Vocal Performance.

7.08.2011 zespół zagrał swój ostateczny zaplanowany koncert na festiwalu Big Chill, który odbył się w Eastnor Castle Deer Park w Herefordshire. Przedstawienie zakończyło się licytacją między Plant'em, a członkami zespołu, którzy zostali przez niego mile pożegnani.

30.09.2011 roku Plant i Band Of Joy dali koncert w Golden Gate Park w San Francisco jako część Hardly Strictly Bluegrass festiwalu, który odbył się po raz jedenasty.

Sensational Space Shifters (2012– teraz)

Początkowo zostało ogłoszone, że nowy zespół Roberta Plant'a, The Sensational Space Shifters, zadebiutowałby na festiwalu WOMAD w Wiltshire, Anglii w 2012 roku. Następnie ogłoszono kameralny koncert rozgrzewkowy, który odbył się 8.05.2012 dla publiczności wynoszącej 400 osób. Mimo, że ogłoszono iż początkowo było troje członków zespołu, wraz z Plant'em zespół Strange Sensation składa się z: gitarzysty Cast'u Liam'a "Skin" Tyson, Justin Adams, Billy Fuller i John Baggott wraz z Dave'em Smith i Juldeh Camarą. Patty Griffin była gościem specjalnym na pierwszych kilku występach przed wydaniem jej nowego albumu i kolejną trasą.

13.07.2012 roku zespół wydał live album do pobrania w internecie pt. "Sensational Space Shifters (Live in London July '12)". Album cechuje mieszanka Strange Sensation i reinterpretacje Led Zeppelin jak i też przeróbki i spot nagrany przez Patty Griffin. Oprócz występu Womad & The Gloucester The Sensational Space Shifters dali darmowy koncert, który odbył się z okazji dwudziestopięciolecia festiwalu Sunflower River Blues & Gospel w Mississippi od 10. do 12.08.2012 roku.

23.06.2014 Robert Plant ogłosił, że 8.09.2014 wyjdzie "Lullaby and... The Ceaseless Roar" jego dziesiąty solowy album, a pierwszy studyjny z zespołem The Sensational Space Shifters. 28.06.2014 Plant i The Sensational Space Shifters zagrali na Glastonbury Extravaganza. Zespół składał się z Julde Camara muzyka pochodzącego z Zach. Afryki, gitarzysty Skin'a Tyson i Justin'a Adams, perkusisty Dave Smith'a, keyboard'zisty Massive Attack John'a Baggott i basisty Billy'ego Fuller. 7.08.2014 roku Plant ogłosił siedmiodniową trasę po Ameryce Pn., która odbyła się jesienią 2014 roku od 25.09. (w Port Chester New York) do 7.10.2014 roku (w Los Angeles, Kalifornia).

By uczcić Record Store Day, który odbył się (w sobotę) 18.04.2015 Plant wydał na tę okazję specjalne live nagranie trwające 10 cali pt. "More Roar", które zawiera 3 przedstawienia z jego ostatniej światowej trasy by wspomóc swój ostatni solowy album. Dostępny w uczęszczających sklepach od 18.04., wydanie zostało ograniczone do 10.000 kopii i zawiera live wersje utworów: "Turn It Up" and "Arbaden" na stronie A ze składanką utworów "Poor Howard" i "Whole Lotta Love" na stronie B. W trakcie koncertu w Hammerstein Ballroom w mieście Nowy York, który odbył się dnia 19.09.2015 roku Plant zdradził plan do nowego albumu z Sensational Space Shifters mówiąc: "Idziemy zrobić kolejne nagranie, a potem spotkamy się z wami jeszcze więcej razy".

19.09.2016 Robert Plant potwierdził, że we wrześniu '16 roku by chciał dołączyć do wykonawców, tj.: Emmylou Harris, Steve Earle, Patty Griffin, Buddy Miller, The Milk Carton Kids w poszczególne dni na koncercie Lampedusa, które odbędzie się dla uchodźców. Ta trasa po jedenastu miastach położonych w Pn. Ameryce (6- 21.10.2016) miała zamiar podnieść świadomość bez porównania kryzysu i funduszy by wesprzeć programy edukacyjne dla uchodźców na całym świecie. Koncerty miały charakter intymnych akustycznych przedstawień, które odbywały się wieczorem. O jego udziale w występach Plant stwierdził iż "jak ze wszystkimi członkami tej trasy chciałby zaśpiewać tylko dwa lub trzy utwory jednej nocy".

18.08.2017 Plant ogłosił iż 13.10.2017 wyjdzie jego nowy solowy album "Carry Fire". W 2018 roku Plant otrzymał nagrodę AMA Lifetime Achievement Award na uroczystości UK Americana Honors & Awards. Plant był główną atrakcją na Iceland's Secret Solstice Festival w Reykjavik, które odbyło się 23.06.2019.

W 2019 roku Plant założył kameralny zespół akustyczny o nazwie Saving Grace i występował w czasie przew w ramach wsparcia dla Fairport Convention i Seth Lakeman. W marcu 2020 roku Saving Grace zapowiedział trase po Stanach.

W 2020 roku został wydany live album wraz z przedstawieniem "One World: Together At Home". Kolekcja 79 utworów z koncertu odbywającego się w domu trwającego 8 godzin zostały zestawione, a dochód z nadawania zostanie bezpośrednio przekazany Solidarity Response Fund for the World Health Organisation na walkę z COVID- 19.

Projekty związane z Led Zeppelin i plotki o reaktywacji

Plant wystąpił dwa razy z żyjącymi członkami Led Zeppelin, pierwszy raz to był 13.07.1985 dla Live Aid (z Phil'em Collins i Tony'm Thompson za perkusją) i 15.05.1988 na 40- stolecie Atlantic Records. W trakcie reaktywacyjnego koncertu w '88 roku, Jason Bonham, syn zmarłego perkusisty, John'a Bonham zasiadł za perkusją. Oba zestawy składały się z kilku utworów wykonanych przy minimalnej liczbie prób. Z obu wersji Plant nie był zadowolony mówiąc, że "to było jak sypianie z twoją byłą żoną, ale bez uprawiania miłości". Na gali Silver Clef Award Winners Concert, które odbyło się w Knebworth w '90 roku do Plant'a dołączył Page. Niektóre ich zestawy zostały wydane na kolejnych albumach live i video. W '95 roku Led Zeppelin zostało wprowadzone do Rock'n'Roll Hall Of Fame i w trakcie ceremonii Plant wraz z Jimmy Page'em, John Paul Jones'em, Jason'em Bonham, Neil'em Young, Steven'em Tyler i Joe Perry'm wykonali uduchowioną wersję utworów "Bring It On Home", "Honeybee" i "When The Leave Breaks".

Po długoletnich plotkach o reaktywacji Led Zeppelin dało pełny koncert trwający dwie godziny w Ahmet Ertegün Tribute Concert ponownie z Jason'em Bonham za perkusją. Poza olbrzymim żądaniem ze strony publiczności Plant odmówił ofertę koncertowania z Led Zeppelin po wystepie w 2007 roku opiewającą na kwotę $200.000.000. W wywiadach, które udzielił po występie w 2007 roku plant pozostawił otwartą furtkę dla możliwych w przyszłości występów Led Zeppelin mówiąc, że cieszył się z pojednania i czuł, że występ był muzycznie silny. Chociaż Page i Jones wyrazili silne pragnienie by koncertować jako Led Zeppelin Plant konsekwetnie był przeciw pełnej trasie i negatywnie zareagował na pytania o kolejnej reaktywacji. W wywiadzie udzielonym w styczniu 2008 roku stwierdził iż nie chce "koncertować jak banda starych mężczyzn podążając za The Rolling Stones'ami". W oświadczeniu na swojej internetowej stronie pod koniec 2008 roku Plant stwierdził iż "nie będę koncertował z Led Zeppelin czy kimkolwiek przez kolejne dwa lata. Ci, którzy kupują Led Zeppelin bilety kupują podrobione bilety".

W lutym 2013 roku Plant uchylił rąbka tajemnicy, że był otwarty na reaktywację Led Zeppelin w 2014 roku twierdząc iż nie był powodem dla spoczynku Led Zeppelin dla koziorożców (Jimmy Page i John Paul Jones) "są całkowicie oddani własnym światom i pozostawiają to (jemu) dodając, że on "nie jest złym typem" i że "w 2014 roku nie ma nic do robienia".

W wywiadzie udzielonym BBC wiosną 2014 roku o wtedy nadchodzącym ponownym wydaniu trzech pierwszych albumów Led Zedppelin, Page stwierdził iż fani by byli chętni na kolejny reaktywacyjny koncert, ale później Plant odpowiedział, że "szanse na to, że się to stanie były zerowe". potem Page oznajmił The New York Times, że miał dość Plant'a odmowy by grać mówiąc że: "w zeszłym roku powiedziano mi iż Plant w 2014 nic nie robi, a co myślą tamci dwaj chłopaki? Cóż, on wie co chłopaki myślą. Każdy by chciał grać więcej koncertów dla zespołu. On tylko się bawi, a będąc szczery wobec ciebie, mam tego dość. Nie śpiewam, więc niewiele mogę z tym zrobić", dodając: "Zdecydowanie chcę grać na żywo. Bo wiesz, ja nadal mam ten blask w oku. Mogę wciąż grać. Bo, wiesz, wciąż mam ten blask w oku. Moge nadal grać. Tak po prostu nabieram muzycznego kształtu koncentrując się tylko na gitarze".

30.07.2014 NME ujawniło, że Plant był "nieco rozczarowany i zdumiony" przez Page'a w trwającym Led Zeppelin sporze w którym Page ogłosił iż "miał dośść" z Plant'em przesuwając plany reaktywacyjne Led Zeppelin. Zamiast tego Plant zaproponował gitarzyście Led Zeppelin by akustycznie z nim pisać, ponieważ jest zainteresowany ponowną współpracą z Page'em, ale tylko w akustycznej wersji. Page odpowiedział:

"Nie miałby zamiaru tego robić...  Szczerze miałem tego wszystkiego dość: "Robert mówi to, Robert mówi tamto"... Jedyną rzeczywistością jest to, że zagralismy jeden koncert. Nie ważne jak to ubierzesz, spójrz na sytuację. I tyle".

Życie osobiste

9.11.1968 Plant poślubił Maureen Wilson. Para miała troje dzieci: córkę Caren Jane (ur. 21.11.1968), (która później poslubiła Charlie'ego Jones'a, Plant'a basistę do solowych koncertów) i synów Karac'a Pendragon (ur. 1972- zm. 26.07.1977) i Logan'a Romero (ur. 21.01.1979). Para rozwiodła się w sierpniu '83 roku.

W '77 roku w trakcie trasy Led Zeppelin po Stanach Zjednoczonych zmarł jego pięcioletni syn Karac. Utwór "All My Love", wspólnie napisany z John'em Paul Jones'em, jest w jego hołdzie.

Plant jest zainteresowany walijską historią. Podarował pieniądze na utworzenie statuy z brązu walijskiego księcia Owain Glyndŵr'a w kościele Pennal, blisko Machynlleth w Walii, który został we wrześniu 2004 roku odsłonięty. Uważa się również, że przekazał fundusze na wyrzeźbienie statuy herbu Glyndŵr w muzeum Celtica w Machynlleth. Plant jest częścią sieci Glyndŵr i uczestniczy w spotkaniach na jego temat w Walii.

W New Year Honours List 2009 roku Plant został mianowany Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego "za zasługi dla muzyki", a 10.07.2009 roku  otrzymał order z rak księcia Walii.

14.08.2009 klub piłki nożnej Wolverhampton Wanderers ogłosił iż Plant stał się ich trzecim wiceprezydentem. Plant oficjalnie otrzymał zaszczyt przed rozpoczęciem pierwszej gry klubu tego sezonu przeciwko West Ham United. Plant miał 5 lat gdy pierwszy raz odwiedził Molineaux Stadium. Pierwszy raz przypomniał o tym w wywiadzie dla lokalnej prasy The Express & Star w sierpniu 2010 roku:

"Miałem pięć lat kiedy to pierwszy raz tata zabrał mnie na mecz i Billy Wright pomachał mi. Na prawdę to zrobił. I to było wszystko- od tamtego momentu byłem uzależniony".

Pod koniec 2010 roku BBC wyemitowało dokumentalny film zatytułowany "Robert Plant: By Myself". Robert Plant dyskutuje w nim o swojej podróży z Led Zeppelin i różnych projektach od tamtego czasu.

W wywiadzie przeprowadzonym w lipcu 2012 roku dla gazety "Independent" Plant stwierdził iż "uciekł i zwiał do Texasu" wraz ze współwokalistką Band Of Joy, amerykańską piosenkarką Patty Griffin. Plant'a manager pochodzący z Wielkiej Brytanii powiedział później E! News, że Plant najwyraźniej był bezczelny kiedy użył słowa "uciekł" by opisać swoje życie domowe dla "Robert nie poslubił Patty Grffin", zamiast "Odniósł się do faktu, że mieszkał w Texasie" wraz z nią. W nawiązaniu do artykułu "Ultimate Classic Rock" z lipca '12 roku Plant i Griffin spotykali się od ponad roku, spędząc połowę swojego czasu wspólnie w Austin, Texas. 23.08.2014 "The Independent" wskazał iż Plant zerwał z Patty Griffin: "Patty i ja spróbowalismy swojego rodzaju zygzag poprzez Atlantyk", powiedział Plant, "ale ona nie podziaelała mojego zamiłowania do cydru i podziwiała postać z Black Country, którą się stałem po czterech kuflach Thatchers. Moje uczucia są bardzo jednoznaczne smutek i żal".

Na początku 2013 roku Plant przyczynił się do planu wykupu społeczności by ocalić Bell Inn, w którym jest grana muzyka, które mieści się w Bath.

Obecnie zamieszkuje w Shatterford, niedaleko Bewdley, które mieści się w dzielnicy Wyre Forest w Worcestershire.

W 2020 roku w pierwszej linii Plant przekazał środki medyczne w czasie pandemii korona wirusa. pieniądze trafiły na stronę Gofundme małej odzieżowej fabryki w Kidderminster, Anglii, która produkuje szmatki dla miejscowych szpitali.

Dziedzictwo

Plant wpłynął na styl wielu swoich rówiesników, jak chociażby Geddy Lee, Ann Wilson, Sammy Hagar i późniejszych wokalistów rockowych tj. Jeff Buckley i Jack'a White, którzy naśladowali jego styl występowania. Plant wywarł również wpływ na Freddie'ego Mercury z Queen i Axel'a Rose z Guns N' Roses. Encyklopedia Britannica zauważa, że "Wyolbrzymienie stylu wokalnego i wyrazistej palety blues'owych piosenkarzy, tj.: Howlin' Wolf i Muddy Waters, Plant stworzył dźwięk, który określa bardziej hard rockowy i metalowy śpiew: wysoki ton, obfitość zniekształcenia, głośna głośność i emocjonalny nadmiar". W 1990 roku Plant otrzymał nagrodę Knebworth Silver Clef Award.

W 2006 roku hard rock'owy/ heavy metalowy magazyn Hit Parader uplasował na miejscu #1 na ich liście 100 Najwspanialszych Metalowych Wokalistów Wszechczasów, lista, która zawierała Rob'a Halford z Judas Priest (nr. 2), Steven Tyler (nr. 3), Freddie Mercury (nr. 6), Geddy Lee (nr. 13) i Paul Stanley (nr. 18), ci wszyscy na których Plant wywarł wpływ. w 2008 roku Rolling Stone nazwał Plant'a XV najwspanialszym piosenkarzem wszechczasów na ich liście "100 najwspanialszych piosenkarzy wszechczasów". W 2009 roku został mianowany "najwspanialszym głosem rock'a" w ankiecie przeprowadzonej przez Planet Rock. W 2009 roku został uwzględniony w liście przeprowadzonej w 2009 roku przez magazyn "Q" "Artystów Stulecia" i uplasował się na miejscu VIII na ich liście "100 Najlepszych Piosenkarzy" w 2007 roku. W 2009 roku w czasie galii wręczania nagród Q Awards Plant dostał nagrodę w kategorii "Wybitny Wkład Dla Muzyki". Zajął miejsce III na liście magazynu SPIN "50 Najlepszych Rock Frontmanów Wszechczasów".

20.09.2010 roku National Public Radio mianowało Plant'a jako jednego z "50- ęciu Wspaniałych Głosów" na świecie.

Download	Name		Play	Size	Duration
	Robert_Plant-Fat_Lip			4.7 MB	5:09 min
	Robert_Plant-Tie_Dye_On_The_Highway			11.8 MB	5:09 min
Joomla! web design Birmingham

Dyskografia

Wzrost: 1,85m

Rodzeństwo: Allison Plant

Dzieci: Jesse Lee Plant,

Wnuczka: Sunny Plant- Jones

• Lata 60
• Lata 70