Szczyt jej kariery

Szczegóły

Odsłony: 1390

Wszystko zaczeło się zmieniać gdy Carson spotkała Fred'a Rose w Nashville. On pomógł jej przekonać Capitol by pozostawili jej nagranie w spokoju, a w1951 odniosła debiut solowy utworem "Satisfied", utwór gospel, który napisała w odpowiedzi na niezadowolenie publiczności z powodu jej rozwodu. Kombinacja mocnego alto głosu Carson jak i utwory napędzały poprzez backbeat, który został stworzony tam gdzie rock'n'roll się urodził, publiczność do oklasków. Kopia została opisana przez Carlisle, Chet Atkins i Carlson'a siostrę, Opal, bardziej znaną jako Jean Chapel. Mimo iż utwór na poczatku nie stał się hitem nabrał tempa w ciągu kolejnych lat.

W tym czasie Carson napisała ponad 24 utwory i występowała z gwiazdami country, tj. Ferlin Husky, Jimmy Dickens, Moon Mullican i Elvis Presley. Po ich wystepach ona i Presley śpiewali gospel w duecie, po czym stwierdził, że ona ma większy wpływ na jego styl na scenie niż ktokolwiek inny.

W 1954 roku jej drugim mężem stał się Xavier Cosse, promotor muzyki pop. Częściową zasługą była ze strony jej męża, Carson była w stanie nabyć umowy do nagrań z wytwórnią RCA w 1955 dla której wydała swój pierwszy album tego samego roku.

W 1955 roku Carson mieszkała i nagrywała całą swoją twórczość w Nowym Jorku. Miała serię mniejszych hitów, w tym "Journey to the Sky", "This Ole House" i "Saints and Chariot", połączenie dwóch starych ulubionych utworów, które później Presley podczas koncertu przerobił. Po czym gdy zaśpiewał dla wytwórni William Morris Agency w 1957 roku, Carson i Crosse stali się pełnoetatowymi mieszkańcami Nowego Yorku, a ona zyskała narażenie na skalę kraju występując w talk show Steve Allen'a. Odsunęła się tymczasowo od muzyki zorientowanej na gospel i skierowała się w stronę cytowanego country-popu występując w programie telewizyjnym Tennesse Ernie'go Ford'a i kontynuowała styl częściowo ukształtowany przez wielkie, niskie wokale i popowe orkiestrowe aranżacje. Przez jakiś czas był to udany ruch, ale pod koniec lat 50- ych jej gwiazda zaczęła tracić blask.

U.S. Marine Corps

Szczegóły

Odsłony: 6457

Upamiętnienie artysty

Szczegóły

Odsłony: 1257

Książki poświęcone Niemenowi (chronologicznie):
1. Roman Radoszewski: Czesław Niemen: Kiedy się dziwić przestanę. Monografia artystyczna. Iskry, 2004. ISBN 83-207-1770-1.
2. Marek Gaszyński: Czas jak rzeka. Prószyński i S-ka, 2004. ISBN 83-7337-849-9.
3. Dariusz Michalski: Niemen o sobie. Warszawa: Twój Styl, 2005. ISBN 83-7163-568-0.
4. Tadeusz Skliński: Niemen: dyskografia, fakty, twórczość. Nemunas, 2006. ISBN 83-9230-920-0.
5. Dariusz Michalski: Czesław Niemen: Czy go jeszcze pamiętasz?. Warszawa: MG, 2009. ISBN 978-83-61297-76-5.
6. Jan Edward Czachor: Czesław Niemen w Świebodzinie. Stowarzyszenie Pamięci Czesława Niemena w Świebodzinie, 2010.

Wczesna historia 1971- 1973

Szczegóły

Odsłony: 1741

Po opuszczeniu The Guess Who w szczycie ich kariery, Randy Bachman został oznaczony zarówno "lunatykiem i nieudacznikiem" jak i też "nikt nie chciał ze mną pracować". Wyjątkiem był Chad Allen, założyciel Guess Who gw. wokal i keyboard'zista, który opuścił zespół cztery lata przed Randy'm. Oboje zgodzili się by zbadać muzyczny projekt i Radny dołączył do rodziny. Skutkiem tego był zespół Brave Belt, który został załozony w Winnipeg w 1971 po dodaniu brata Randy'ego Robin "Robbie" Bachman na bębnach, a Gary Bachman pełnił rolę jako manager'a grupy.

Brave Belt's album, który nosił nazwę zespołu jako tytuł gdzie Randy grał dwie wiodące gitary i bas nieszczególnie sprzedawał się najlepiej. Wytwórnia chciała Brave Belt zmusić do koncertowania, więc Randy (po namowie ze strony Neil'a Young'a) zatrudnił gościa z Winnipeg bas- i wokaliste C. F. (Fred) Turner'a by wykoywał w zespole planowe gig'i.

Turner niezwłocznie został zapytany by pozostać pełnoetatowym członkiem wiodącym głosem dla nagrań Brave Belt II w 1972. Chad Belt pojawił się jako wokalista na dwóch utworach Brave Belt II, jednak wkrótce opuścił zespół po tym gdy album był nagrywany. W trakcie trasy koncertowej, która miała wspierać album, kolejne rodzeństwo Bachman'ów, Tim Bachman, został dodany, ponieważ zespół czuł swój trzycięściowy układ za bardzo restryktywny. Brave Belt II równiez nie osiągnął znaczącego sukcesu, a wpołowie 1972 roku ich pomocniczna trasa została odwołana. Ale wpływ Turnera był wyczuwalny gdy skomponował pięć uwtorów do albumu Brave Belt II. Brave Belt II posiadał mocniejsze, bardziej cięższe gitarowe brzmienie od swojego poprzednika, uzupełniony ochrypłym, silnym głosem Turner'a.

W nawiązaniu do autobiografii Randy'ego Bachman'a nasiona BTO zostały posiane w trakcie gig'u na uniwersytecie w Thunderbay, Ontario wkrótce po Alana odejściu. Promotor, zniechecony reakcjami do Alana utworów o charakterze country, którym to zespół wciąż grał, postanowił przenieść Brave Belt do programu Saturday Night Show, a w zamian przywieźć bardziej rock'owego zastepcę z Toronto. Kiedy to nie skutkowało on wręcz błagał Brave Belt'a by pozostał i grał zestaw cover'ów klasycznych utworów rockowych. Gdy zespół grał utwory tj.: "Proud Mary", "Brown Sugar" i "All Right Now" parkiet zaczął się wypełniać, a w nawiązaniu do Randy'ego, "Od razu dostrzegliśmy różnicę między muzyką graną na siedząco w czasie której ludzie mogli pogadać, a muzyką, która by ich porwała do tańca."

Po tym jak Reprise Records wyrzyciło Brave belt z wytwórni, Randy opróżnił własne konto bankowe, aby sfinansować kolejny zestaw nagrań, i zaczął rozglądać się za kolejnym albumem. Zespół ostatecznie dogadał się z Mercury Records, tak, że Randy Bachman ogłosił się jako czysty powiew szczęścia.

Wczesne lata

Szczegóły

Odsłony: 1018

Jej rodzina pochodzi z Wilna. Ojciec, Wiktor Rodowicz, pracował na Uniwersytecie im. Stefana Batorego, a matka, Janina Rodowicz-Krasucka (1924–2017), pochodziła z rodziny związanej z teatrem. Dziadkowie prowadzili koło Ostrej Bramy aptekę „Pod Łabędziem”. Przodkowie piosenkarki pochowani są na cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie. Ze strony ojca ma pochodzenie rosyjskie i żmudzińskie.

Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku, później Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie. W młodości czynnie uprawiała lekkoatletykę, m.in. w klubie sportowym Kujawiak Włocławek.

Wesley Rose

Szczegóły

Odsłony: 1131

Zakończenie działalności Grupy Niemen i Niemen Aerolit

Szczegóły

Odsłony: 8078

Grupa Niemen zakończyła swoją działalność koncertem w Białymstoku w sierpniu 1973. W następnym miesiącu powstała grupa Niemen Aerolit, która nagrała m.in. materiał na pośmiertną płytę 41 Potencjometrów Pana Jana, a w końcu roku 1974 płytę zatytułowaną nazwą zespołu. Jego działalność przerwała śmierć perkusisty Piotra Dziemskiego w marcu 1975, którą Niemen głęboko przeżył. Zadedykował mu płytę Katharsis, nagraną solo również w 1975.

Zespół Niebiesko-Czarni

Szczegóły

Odsłony: 1395

Po odniesieniu pierwszych sukcesów w konkursach wykonawców amatorów, zaczął dzięki Walickiemu występować z zespołem Niebiesko-Czarni i komponować[7]. 10 października 1962 nagrał z nimi małą płytę, tzw. EP, z 4 utworami, w tym śpiewaną przez siebie piosenką Lekcja twista. Związał się uczuciowo z solistką zespołu Adą Rusowicz. W 1963 r. wystąpił na I Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu z własną kompozycją „Wiem, że nie wrócisz”, która przeszła niezauważona. Wyróżniono go tam dopiero w 1964 r.

W grudniu 1963 wystąpił z grupą Niebiesko-Czarni w słynnej paryskiej sali Olympia. W tym okresie, za namową żony Franciszka Walickiego Czesławy, Wydrzycki zaczął posługiwać się pseudonimem artystycznym Niemen[10], jako nie tylko atrakcyjniejszym marketingowo w Polsce, ale także łatwiejszym do wymówienia dla cudzoziemców[4][11][11]. Później oficjalnie zmienił nazwisko na Niemen-Wydrzycki[4].

Nazwisko Niemen Wydrzycki przyjął od rzeki Niemen, płynącej w pobliżu jego miejsca urodzenia[11]. Stosował on jednak odmianę Niemena, Niemenem, inną niż w przypadku nazwy rzeki. Dziennikarz Andrzej Ibis-Wróblewski sugerował, że Wydrzycki powinien odmieniać swój pseudonim tak jak rzekę – Niemna, Niemnem. Artysta z tym się jednak nie zgodził[4].

Również w 1963 r. wystąpił z zespołem w warszawskiej Sali Kongresowej przed występem Marleny Dietrich, przy czym na występ grupy jako supportu nalegała sama Dietrich, która słyszała Niemena wcześniej w Paryżu[7].

Z grupą Niebiesko-Czarni występował na koncertach w Polsce, m.in. na festiwalu w Sopocie w 1965, na Węgrzech i we Francji. W listopadzie 1965 wystąpił jako solista na festiwalu w Rennes. Z zespołem nagrał kilka małych płyt, zrealizował też wiele nagrań dla radia. Zakończył z nim współpracę w listopadzie 1965 roku, po trasie koncertowej w Jugosławii.

Czesław Niemen debiutował jako piosenkarz bigbitowy, śpiewając rock and rollowe i rockowe piosenki w stylu The Beatles oraz ballady. Do największych przebojów pierwszego okresu należą dynamiczny utwór „Czy wiesz?” i sentymentalna ballada „Pod Papugami”. Wkrótce jednak zaczął zmierzać w stronę ambitniejszej muzyki, adresowanej do bardziej wymagającej młodzieży akademickiej. Utwory z okresu współpracy z grupą Niebiesko-Czarni nagrał potem na nowo na płycie Czy mnie jeszcze pamiętasz? z grupą Akwarele.

Od 18 do 20 stycznia 1964 Czesław Niemen wraz z grupą Niebiesko-Czarni występował przed koncertami Marleny Dietrich w Sali Kongresowej w Warszawie. W pierwszej części koncertu Marlene Dietrich usłyszała utwór Niemena „Czy mnie jeszcze pamiętasz”, który w listopadzie 1964 nagrała na płytę z własnym tekstem („Mutter, hast du mir vergeben”)[12].

Zmiany klucza

Szczegóły

Odsłony: 957

w muzyce oznacza to, że następuje zmiana z jednego do drugiego tonu co może, ale nie musi byc oznakowane kluczem. To może, ale nie musi towarzyszyć oznakowaniu kluczem

Życie prywatne

Szczegóły

Odsłony: 1044

Był uczuciowo związany z włoską piosenkarką Faridą, którą poznał na festiwalu Cantagiro we Włoszech. Artystka po wielu latach zwierzyła się, że był miłością jej życia. Dwukrotnie żonaty: z Marią Klauzunik i Małgorzatą Niemen. Z pierwszego małżeństwa ma córkę Marię Gutowską, a z drugiego córki Natalię i Eleonorę.

Życie prywatne

Szczegóły

Odsłony: 1969

Od ósmego roku życia nie ma bliskich związków z Kościołem. Przez siedem lat była partnerką Krzysztofa Jasińskiego. W 1986 wyszła za mąż za Andrzeja Dużyńskiego. Świadkami ich ślubu byli Agnieszka Osiecka i Seweryn Krajewski. Ma troje dzieci: Jana Jasińskiego (ur. 1979) i Katarzynę Jasińską (ur. 1982) z Krzysztofem Jasińskim, oraz Jędrzeja Dużyńskiego (ur. 1987)[25], z Andrzejem Dużyńskim. Jest pasjonatką samochodów marki Porsche. Jej pierwszy samochód tej marki można oglądać w muzeum motoryzacji w Otrębusach. Jeździ[od kiedy?] czerwonym porsche 911 Carrera.