John Entwistle

Szczegóły

Odsłony: 266

- właśc. John Alec Entwistle (ur. 9.10.1944 Chiswick, Londyn, Anglia- zm. 27.06.2002 Paradise, Nevada, Stany Zjednoczone) to brytyjski muzyk autor tekstów oraz basista The Who. Jego pseudonimami były "wół" oraz "burzliwe palce". Jego muzyczna kariera trwała w przeciągu ponad czterech dekad.

Był jedynym członkiem z oficjalnym muzycznym wykształceniem oraz dostarczał chórki i wiodące wokale. W '90- ym roku przez U2 został wprowadzony do Rock'n'Roll Hall Of Fame jako członek The Who.

Znany ze swoich muzycznych zdolności jego instrumentalne podejście wykorzystywało pentatoniczne wiodące linie, a potem niezwykle bogate w wysokie tony dźwięki (najwyższy sopran, na pełen głos"). W ankiecie przeprowadzonej w 2011 roku przez "Rolling Stone" wśród czytelników dostał miano najświetniejszego basisty wszechczasów, a 6 lat później uplasował się na miejscu #7 listy pt. "100 najświetniejszych basistów" przeprowadzonej przez "Bass Player".

Młodość

Pochodził z muzycznej rodziny, jego ojciec Herbert grał na trąbce, a matka Maud (de domo Lee) pianinie. Wkrótce po jego urodzeniu ich małżeństwo się rozpadło i w większości dorastał u swojej matki w domu jej rodziców położonego w South Acton. W latach 40- stych rozwód był niespotykany i to przyczyniło się do tego, że stał się powściągliwy i mało towarzyski.

Jego muzyczna kariera zaczęła się gdy miał 7 lat i zaczął grać na pianinie. To doświadczenie mu się nie spodobało i po tym gdy w wieku jedenastu lat zaczął uczęszczać do Acton County Gramar School przeszedł na trąbkę, a gdy dołączył do Middlesex School Symphony Orchestra zaczął grać na waltorni. Na drugim roku poznał Pete'a Townshend'a i uformowali zespół wykonujący tradycyjny jazz o nazwie The Confederates. Razem dali tylko jeden gig zanim zadecydowali, że Rock'n'Roll był bardziej atrakcyjną perspektywą. W szczególności John miał trudności w słyszeniu swojej trąbki gdy grał z rockowymi zespołami po czym zdecydował się grać na gitarze, ale z powodu długich palców oraz sentymentu do niskich tonów granych przez Duane'a Eddy'ego zadecydował grać na basie. W domu zbudował własny instrument i szybko przyciągnął uwagę Roger'a Daltrey'a, który uczęszczał z nim do tej samej szkoły, ale był o rok starszy, ale z powodu pracy jako blacharz musiał porzucić edukację. Daltrey znał Entwistle'a ze szkoły i zapytał go czy dołączy jako basista do The Detours.

Kariera

The Who

Po dołączeniu do The Detours odgrywał główną rolę w zachęcaniu Pete'a Townshend'a do gitary oraz nalegał by Townshend też dołączył do zespołu. Ostatecznie Daltrey wyrzucił wszystkich członków ze swojego zespołu z wyjątkiem trzech: Entwistle'a, Townshend'a oraz perkusisty Doug'a Sandom'a półprofesjonalista, który od reszty był kilka lat starszy. W '63 roku Daltrey odstąpił Townshend'owi pozycję gitarzy stając się tym samym frontman'em oraz wiodącym piosenkarzem. Przez dłuższy czas pracował jako urzędnik skarbowy tymczasowo występując pod szyldem The High Numbers w '64 roku. Gdy zadecydowali, że blond Daltrey musiał bardziej się od innych wyróżniać Entwistle pofarbował swoje natruranie jasnobrązowe włosy na czarno i tak pozostało aż do początku lat 80- ych.

Mniej więcej w '63 roku grał w londyńskim zespole o nazwie The Initials; zespóół się rozpadł gdy nie doszło do zaplanowanego spotkania w Hiszpanii.

Podczas swojej muzycznej kariery dostał dwa przydomki "The Ox" (tł. byk) z powodu silnej kondycji zdrowotnej oraz na pozór zdolność do "jedzenia, picia lub robienia więcej niż reszta". Później otrzymał przydomek "thunderfingers" (tł. burzliwe palce). Bill Wyman, basista The Rolling Stones'ów, opisał go jako "najcichszą osobą prywatnie, ale najgłośniejszą na scenie". Był pierwszym by użyć wzmacniaczy Marshall'a by usiłować słyszeć siebie głośniej niż resztę członków, którzy słynnie skakali oraz poruszali się po scenie wraz z Townshend'em oraz Moon'em niszcząc swoje instrumenty na licznych wydarzeniach (Moon nawet użył pirotechniki w swojej perkusji podczas telewizyjnego występu w programie pt. "The Smothers Brothers Comedy Hour"). Townshend później zauważył, że Entwistle zaczął używać wzmacniaczy Marshall'a by słyszeć siebie głosniej od Moon'a szybkiego stylu gry, a Townshend również ich używał by głośniej siebie od Entwistle'a słyszeć. Oboje kontynuowali rozszerzanie oraz eksperymentację na swoich platformach do momentu aż zaczęli używać podwójnych zestawów nowego eksperymentalnego prototypu 200 W wzmacniaczy w czasie gdy większość zespołów używało od 50- sięciu do 100 W wzmacniaczy z pojedyńczą kabiną. Wszystko to sprawiło, że The Who dostał reputację "najgłośniejszego zespołu na tej planecie" ich koncert w Londynie odbywszego się 21.10.1976 roku zapisał się do Księgi Rekordów Guinness'a jako najgłośniejszy rockowy koncert w historii. Wywierali silny wpływ na równieśnikach w wyborze sprzętu, a Cream oraz The Jimi Hendrix Experience poszli w ich ślady. Od '65 do do zmiany na Sound Citry w '67 roku używali wyłącznie sprzetu firmy Marshall. Mimo, że zapoczątkowali oraz bezpośrednio przyczynili się w rozwój "klasycznego" brzmienia Marshall'a (od tego momentu ich sprzęt się rozrastał lub był podrasowywany według własnej specyfikacji) sprzetu którego używali przez kolejne kilka lat. Ostatecznie Entwistle zaczął używać platformy firmy Sound City, a Townshend poszedł w jego ślady. Zwraca uwagę, że nie tylko głośność zespołu wywarła wpływ na Jimi Hendrix'ie. W połowie lat 60- ych Entwistle oraz Townshend zaczęli eksperymentować ze sprzężeniem zwrotnym w wzmacniaczach, a Hendrix nie niszczył swoich instrumentów do momentu aż był świadkiem "autodestruktywnej sztuki" The Who.

Jego krzywe oraz czasem czarne poczucie humoru kolidowało z Townshend'a bardziej introspektywną, intelektualną pracą. Mimo, że pisał teksty do każdego albumu zespołu poza "Quadrophenii" na Daltrey'ego był sfrustrowany nie móc ich sam śpiewać. Jak onzjamił: "Mam kilka [w myśli utworów] do każdego albumu, ale moim problemem  było, że ja chciałem je zaśpiewać, a nie dać Rogfer'owi ich śpiewać". To była spora część tego powodu, że stał się pierwszym członkiem zespołu, który wydał solowy album pt. "Smash Your Head Against The Wall" do którego przyczynili się Keith Moon, Jerry Shirley, Vivian Stanshall, Neil Innes oraz ich roadie Dave "Cyrano" Langston.

Był jedynym członkiem, który ukończył oficjalne muzyczne szkolenie. Na dodatek do basowej gitary przyczynił się do chórków oraz grał na waltorni (słyszanej w utworze pt. "Pictures Of Lily"), trąbce, pianinie, trąbce sygnałowej oraz drumli, a niekiedy śpiewał wiodący głos we własnych kompozycjach. Podczas sesji nagraniowej ich studyjnego albumu złożył kilka waltorni by utworzyć sekcję instrumentów dętych jak chociażby można usłyszeć w utworze pt. "5:15" oraz w innych utworach oraz kolejne zaranżował na koncerty by zagrać z zespołem.

Jako, że był znany z bycia najcichszym członkiem w rzeczywistości często wywierał duży wpływ na reszcie zespołu. Na przykład był pierwszym, który nosił kamizelkę z flagą Wielkiej Brytanii (Union Jack (czyt. junion dżek)).

4.10.1974 roku został wydany album pt. "Odds & Sods". Zaprojektował obraz na okładkę albumu z '75 roku pt. "The Who By Numbers", a w wywiadzie przeprowadzonym w '96 roku zauważył, że jego stworzenie kosztowało £30 podczas okładka albumu pt. "Quadrophenia" zaprojektowana przez Townshend'a kosztowała £16.000.

Przez całą swoją karierę zajmował się wykorzystywaniem dwóch wzmacniaczy przy czym wysokie oraz niskie zakończenia basu są wysyłane przez oddzielne ścieżki sygnałowe pozwalając na większą kontrolę nad efektem końcowym. W pewnym momencie jego zestaw został tak głośnikami oraz sprzętem do przetwarzania obciążony, że zostało nazwane "małym Manhatanem" w nawiązaniu do pnących się ku górze jak wieżowce stosy, stojaków oraz świateł.

Pisanie utworów

Podczas gdy Townshend stał się ich głównym autorem tekstów Entwistle zaczął wnosić charakterystyczny wkład do katalogu zespołu począwszy od "Whiskey Man" oraz "Boris The Spider" znajdujących się na "A Quick One", idąc dalej z "Doctor Doctor" oraz "Someone's Coming"; "Silas Stingy", "Heinz Baked Beans" i "Medac" pochodzącego z "The Who Sell Out"; "Dr. Jekyl & Mr Hyde" i "Heaven & Hell", którymi to 1.01.1968 roku rozpoczęli swoją trasę trwającą do 21. grudnia. Napisał dwa utwory "Cousin Kevin" oraz "Fiddle About" do albumu z '69 roku pt. "Tommy", ponieważ Townshend specjalnie poprosił Entwistle'a o napisanie "paskudnych utworów" z którymi to czuł się nieswojo. "My Wife" jego mocno komediowy utwór opowiadający o małżeńskich konfliktach również stał się popularnym scenicznym utworem. Kolejnymi utworami, które napisał to "Success Story", "Had Enough", "905", "Trick Of The Light", "The Quiet One", "You" znajdującego się na "Face Dances" oraz "It's Your Turn", "Dangerous" oraz "One At A Time" do "It's Hard" ostateczego albumu z zespołem.

Inne prace

Kariera Solowa

W maju '71 roku jako pierwszy wydał swój solowy album pt."Smash Your Head Against The Wall" dzięki czemu w Stanach Zjednoczonych stał się kultem wśród wielbicieli jego czarnego humoru. Wiosną '75 roku byli zaabsorbowani sesją "The Who By Numbers" przez co w większości roku nie odbywali tras przez co i też w lecie odbywał solowe koncerty. W latach 90- ych stał się frontman'em The John Entwistle Band z którym to odbywał trasy po klubach w Stanacdh Zjednoczonych oraz jego utwór pojawił się na live albumie pt. "Ringo Starr & His Third All-Starr Band Volume 1". Utalentowany artysta, który regularnie organizował wystawy swoich malowideł, które wiele z nich The Who zawierają. Na początku '84 roku był pierwszym, który wraz z Arlen'em Roth'em nagrał instruktażowy film dla Roth'a firmy Hot Licks Video.

Późniejsze Lata

2.08.1990 roku wyruszył w trase koncertową z The Best, krótkotrwająca supergrupa składająca się z Keith'a Emerson'a, Joe Walsh'a, Jeff'a "Skunk'a" Baxter'a oraz Simon'a Phillips'a. U progu końca swojej kariery wraz z wieloletnim kolegą perkusistą Steve'em Luongo oraz gitarzystą Markiem Hitt'em oboje ówcześni członkowie The Rat Race Choir uformwał The John Entwistle Project. To przekształciło się na The John Entwistle Band w którego skład wchodzili Godfrey Townsend zastępującego na gitarze Marka Hitt'a i grającego na gitarze oraz dołączając do harmonijnych wokalów. W '96 roku zespół wraz z Alanem St. Jon'em, który grał na keyboard'zie wyruszył w trasę pt. "Left For Dead". Po tym gdy na przełomie '96 i '97 roku z The Who wyruszył w trasę pt. "Quadrophenia" pod koniec '98 roku The John Entwistle Band wyruszył w trasę pt. "Left For Dead- The Sequel" tym razem z Gordon'em Cotton'em na keyboard'ach. Po tym drugim przedsięwzięciu zespół wydał album zawierający punkty kulminacyjne trasy zatytułowany "Left For Live" oraz studyjny album "Music From Van- Pires". Album zawierał zagubione dema z Keith'em Moon'em oraz świeżo nagrane utwory. 22.07.1995 roku również odbywał trasy oraz nagrywał z Ringo Starr'em & His All Starr Band w którym również Billy Preston, Randy Bachman oraz Mark Farner wzięli udział i zagrał oraz zaśpiewał "My Wife" a jako popisowy numer "Boris The Spider". Pod koniec swojej kariery używał Buzzard Bass marki Status Graphite, którą zaprojektował. Od '99 do początku 2002 roku występował jako członek The Who. Również zagrał na Woodstock'u '99 wraz z Micky'm Hart'em bywszymi jedynymi wykonawcami, którzy wystąpili podczas pierwszego Woodstock'u. Jako projekt poboczny grał na basie do projektu albumu country- rock'owego oryginalnych utworów The Pioneers w którego skład wchodzili Mickey Wynne (gitara wiodąca), Ron Magness (gitara rytmiczna, keyboard'y), Roy Mchaels oraz Andre Beeka (wokale) i John Delgado na perkusji. Krótko przed śmiercią zgodził sie na kilka koncertów w Stanach Zjednoczonych włącznie w Grand Ole Opry, Nashville, które odbyły się po jego ostateczną nadchodzącą trasą z The Who.

13.06.2001 roku wziął udział w programie oddającym hołd The Beatles zorganizowanego przez Alana Parson'a pt. "A Walk Down Abbey Road". W przedstawieniu również wzięli udział Ann Wilson z Heart, Todd Rundgren, David pack z Ambrisii, Godfrey Townsend, Steve Luongo oraz John Beck. 20.10. tego samego roku wystąpił z The Who w Madison Square Garden na przedstawieniu "The Concert For New York City". Również na nowo zjednał siły z The John Entwistle Band dla trasy obejmującej 8 wystepów. W tym czasie Chris Clark grał na keyboard'ach. Od 27. stycznia do 7.02.2002 roku odbył swoją ostatnią trasę z The Who po Anglii.

Sztuka

Od '96 do 2002 roku brał udział w dziesiątkach wernisażach sztuki na jego cześć. Pisał z każdym kolekcjonerem personalizując ich sztukę cytatem oraz skeczem pochodzącego z "Boris The Spider". Wiosną 2002 roku zakończył "Eyes Wide Shut" (czyt. ajs łajd szat) (tł. Oczy szeroko zamknięte) reprezentując dla niego nowy styl, który to był jego ostatnim dziełem. Dla Entwistle'a "Eyes Wide Shut" przedstawiał nowy styl. Z udziałem Jimi'ego Hendrix'a, Pete'a Townshend'a, Jimmy'ego Page'a oraz Eric'a Clapton'a jego styl rozwinął się z prostego prowadzenia linii oraz karykatur do bardziej realistych reprezentacji jego obiektów. Przez swoją sztukę stał się bardziej pewny siebie i odprężony oraz gotowy do dzielenia z kolekcjonerami.

To napisał na jednym ze swoich malowideł:

"Teraz...! Nadal jestem basistą. Jeżeli czytacie biografię podczas przedstawienia- nie zapomnijcie pomachać- jestem tym jedynym po lewej stronie. Jeżeli czytacie to podczas wystawy- pomóżcie głodującemu artyście KUPCIE COŚ!"

Życie osobiste

23.06.1967 roku poślubił swoją miłość z dzieciństwa Alison Wise. Kupił dom położony w Stanmore, Londynie wypełniając go różnymi rodzajami niezwykłymi artefaktami począwszy od zbroi a kończywszy na tarantuli. Jego ekscentryzm oraz pociąg do dziwactwa miały z nim pozostać do końca życia, a gdy w '78 roku się ostatecznie z miasta wyprowadził do Stow- on- the World połozonego w Glowcestershire jego posiadłość zawierająca 17 sypialń położona w Quarwood przypomina muzeum. Mieściła się w nim również jedna z największych kolekcji gitar należących do różnych wykonawców rock'a.

Małżeństwo zakończyło się rozwodem. Wspólnie mają syna o imieniu Christopher. 11.09.1991 John poślubił Maxene Harlow. A w czasie śmierci jego dłutrwałą partnerką była Lisa Pritchett- Johnson.

Śmierć oraz dziedzictwo

Zmarł w pokoju 658 hotely Hard Rock & Casin położonego w Paradise Nevada w przededniu trasy The Who w Stanach Zjednoczonych. Tamtej nocy wraz z Alycen Rose, tamtejszej striptizerki oraz fanką poszedł do łóżka, która nastepnego ranka zastała go zimnego oraz nieprzytomnego. Koroner z Clark County ustalił, że śmierć spowodowana była zawałem serca wywołanym nieokreśloną ilością kokainy. Już wtedy miał poważne problemy z sercem i co dzień wypalał 20 papierosów.

Przeszedł lekarskie badanie w celu zabezpieczenia przed rozpoczęciem trasy The Who w 2002 roku. Badanie wykazało wysokie ciśnienie oraz wysoki poziom cholesterolu. Jego autoryzowany biograf Paul Rees zasugerował, że bardziej dokładne badanie wykazałoby, że trzy tętnice były zablokowane i wymagały operacji.

Pogrzeb odbył się 10.07.2002 roku w St. Edward's Church, Stow- on- the World. Jego pozostałości zostały skremowane, a prochy rozsypane po gruntach jego posiadłości w Quarwood. Nabożeństwo żałobne odbyło sie 24.10. w St Martin-in-the-Fields, Trafalgar Square, Londynie. Ogromna kolekcja gitar oraz basów została zlicytowana na aukcji za pośrednictwem Sotheby's w Londynie przez jego syna Christopher'a pokryć przewidywalne podatki od majatku ojca.

Na Pete'a Townshend'a stronie Townshend wraz z Daltrey'em opublikowali hołd mówiąc:

"Wół opuścił budynek- straciliśmy kolejnego świetnego przyjaciela. Dzięki za wsparcie oraz miłość. Pete oraz Roger".

Jego posiadłość, Quarwood, oraz niektóre z jego osobistych rzeczy zostały później sprzedane by sprostać wymaganiom Inland Revenue; od '62 do '63 roku pracował dla tej agencji jako urzednik skarbowy zanim został zdregadowany do stopnia urzędnika jeszcze przed dołączeniem do The Who.

Po jego śmierci ujawnił się jeden aspekt jego życia, który był niespodzianka nawet dla najbliższych mu osób włącznie z członkami The Who.

"Dopiero w dniu jego pogrzebu odkryłem, że większość swojego zycia spędził jako mason".- oznajmił Pete Townshend.

Urodzony w Walii basista pino Paladino, który wcześniej grał na Townshend'a kilku solowych albumach przejął obowiązki Entwistle'a na scenie gdy 1.07.2002 roku The Who wznowili swoją trasę po Stanach Zjednoczonych. Pete oraz Roger długo opowiadali o swojej reakcji na Entwistle'a śmierć. Niektóre ich kometarze mozna znaleźć na dvd pt. "The Who Live In Boston".

Podczas swojej trasy promującej album pt. "Vapour Trail"s", która rozpoczęła się w Hartford, Connecticut, Stanach Zjednoczonych 28.06.2002 roku (noc po Entwistle'a śmierci Geddy Lee z Rush zadedykował Entwistle'owi utwór pt. "Between Sun & Moon".

Oasis zagrali swoją wersję utworu pt. "My Generation" oddając tym samym hołd Entwistle'owi podczas występu w T In The Park, który odbył się 13.07.2002 roku.

podczas gig'u red Hot Chili Peppers, który odbył się 17.11.2003 roku w Slane Castle położonego nad rzeką Boyne Valley w hrabstwie Meath, Irlandii Flea wszedł na scenę bywszy ubranym w przebraniu szkieletu tym samym, który Entwisle miał podczas The Who trasy w 70- ym roku tym oto sposobem oddając mu hołd.

Technika

Jego styl grania  inkorporował styl palcami, plektrum, stukanie oraz użycie harmonii. Swój styl zmieniał między utworami, a nawet podczas ich by zmodyfikować dźwięk, który wytwarzał. Jego technika obejmowała bardzo mocne szarpanie strun by wytworzyć straszny, brzękliwy dźwięk. Zmienił pozycję kciuka z podstrunnika na strunę E i ostatecznie pozycjonował kciuk blisko podstrunnika. Jego gra przy uzyciu plectrum trzymanego między kciukiem, a palcem wskazującym z resztą palców wyciągniętymi dla zachowania równowagi.

Zespołu studyjne nagrania rzadko sprawiedliwie odwzorowywały jego grę po części dlatego że podczas koncertu był lepszej słyszany, gdy on i Pete często zmieniali role gdy często z Pete'em zamieniał role z Entwistle'em zapewniającym szybkie melodyczne linie oraz Townshend'em kotwiczącym utwór rytmiczną pracą akordów. W tym samym czasie Townshend zauwazył, że w zespole Entwistle zapewnił prawdziwy rytmiczny pomiar czasu, podczas gdy Moon jego ozdobami wokół perkusji był bardziej jako keyboard'zista. W '89 roku zwrócił uwage na to, że przy współczesnych standardach "The Who nie miał odpowiedniego basisty".

Również rozwinął co nazywał "maszyną do pisania" w nawiązaniu do gry na basie. To wymagało upozycjonowanie prawej ręki nad strunami tak by cztery palce mogłby być używane by perkusyjnie uderzać w struny powodując, że uderzają w podstrunnicę z charakterystycznym brzękliwym brzmieniem. To dało mu tą możliwość grania na trzech lub czterech strunach równocześnie lub użycie kilku palców na pojedynczej strunie. To pozwalało mu na tworzenie fragmentów, które były perkusyjne oraz melodyjne. Ta metoda nie powinna być mylona z stukaniem lub uderzaniem i w rzeczywistości poprzedza te techniki. Wspólcześni muzycy jak chociażby Ryan Martinie członek heavy metalowego zespołu Mudvayne użył podobnych technik. W filmie pt. "Rising Low" reżyseri Mike'a Gordon'a można zobaczyć Entwistle'a używającego tej techniki. Zauważalne w jego leworęcznej technice było użycie wślizgów pozycjonując ją dla oktaw oraz użycie pentatonii gdy grał z The Who.

Zasłynął z ekstremalnej głośności z jaką to grał na basie do tego stopnia, że do każdej struny na swoim instrumencie ustawiał pick- up'y. To sprawiło, że stracił słuch, podobnie jak Townshend. Mimo, że nie publikował swoich problemów jak Townshend podobno musiał zaufać swojej umiejętności czytania z ust by w późniejszych latach rozumieć mowę. Randy Bachman z BTO twierdził, że pod koniec jego życia głównie grał poprzez odczucie pędu płynącego powietrza ze swoich wielkich wzmacniaczy. Ubytek słuchu obwiniał użycie słuchawek.

Wpływ

Swoje wpływy zindentyfikował jako połączenie nauki gry na waltorni w szkole, trąbki oraz pianinie (dając swoim palcom siłę oraz zręczność). Muzycy, którzy wywarli na nim wpływ to rock'n'roll'owi gitarzyści Duane Eddy oraz Gene Vincent i amerykańscy gitarzyści basowi wykonujący soul oraz R'n'B jak chociażby James Jameson. Z kolei Entwistle odgrywał istotny wpływ na styl grania oraz brzmienie uzyte przez basową generację, która za nim podążała jak chociażby Tom Hamilton, Geezer Butler, Steve Harris, Matt Freeman, Krist Novoselic, Cliff Burton, Ian Hill, Geddy Lee, Billy Sheehan, Victor Wooten, Tom Petersson, Sam Rivers, John Myung oraz Chris Squire.

Nadal utrzymuje się na szczycie listy muzycznych czasopism "nalepszych basistów wszechczasów". W 2000 roku czasopismo pt. "Guitar" w ankiecie ptrzeprowadzonej wśród czytelników nazwało go "gitarzystą tysiąclecia". J. D. Considine uplasował go na miejscu 9. swojej listy "TOP 50 Basistów". Został nazwanym drugim najlepszym basista rockowym w ankiecie, która została przeprowadzona przez czasopismo "Creem" wśród czytelników. 31.03.2011 roku przez czasopismo "Rolling Stone" wśród czytelników została przeprowadzona ankieta w której zajął #1 "Rockowi basiściści wszechczasów".

Wsółpracował z wieloma producencami gitar basowych jak chociażby Status Graphite. Jego znane solo grane na basie na singlu pt. "My Generation" to Fender Jazz Bass do którego użył zapasowych płaskich strun.

Jego kolekcja gitar oraz basów została zlicytowana przez Sotheby's 13.05.2003 roku.